TRUE LOVE 11

(Andrew POV)

"Talaga?" ang agad kong tanong sa kanya.
"Yes. Actually marami nang naikwento ang isa kong friend sayo."
"Ha! Eh sinong friend naman iyon?"
"You dont remember your bestfriend Lui?"
"Si Lui?"

Susundan ko pa sana ng tanong iyon nang biglang dumating ang aming professor.

Pagkatapos ng unang klase ay sabay kaming lumabas ng taong nagpakilalang si Henry.
"Saan ang susunod mong klase?" ang tanong niya sa akin.

"Doon sa taas." ang tugon ko sa kanya. "Pero mamaya pa yun mga 11am." Bigla ko namang naalala ang sinabi niya sa akin kanina. "Teka nga tatanong ko lang ulit kung paano mo ako nakilala?"
"Si Lui. Natatandaan mo ba nung minsang pumunta ka sa Tondo noon, nasa tindahan ka pa nga habang kumakain nang biglang tumabi sayo si Lui, Natatanaw kita mula sa kabilang kanto. Nandoon kami noon nagpapahinga dahil katatapos lang naming magbasketball. Nung umalis ka saka ko siya tinanong tungkol sayo."

Kahit papaano ay naging malinaw sa akin ang lahat. Naalala ko si Lui. Nagpalitan pala kami ng mga numero ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin kami nakakapag-usap.

"Kinuha ko na rin pala ang number mo sa kanya. Kung may magtext man sayo na unknown number, ako na iyon."

Nahiwagaan ako sa taong kasama ko ngayon dahil sa ibinibigay niyang atensyon sa akin.

"Siyanga pala Andrew, ilan pala ang mga subjects mo sa araw na ito?"
"Anim lang, graduating na kasi ako next year."
"Really? Nice. Ako kasi mga 2 years pa."
"Ah... ok"
"Tara upo muna tayo para makapag-usap." ang yaya niya sa akin.

Umupo kami sa may batuhan malapit sa isang puno. At doon ay nagsimula na siyang magkwento tungkol sa kanyang sarili. Nalaman kong nakatira pala sila malapit lang doon sa tinitirahan nila Lui, isa  sa mga bagong nakatayong bahay nakita ko noon. Mas matanda ako sa kanya ng 1 taon at pareho ang kinukuha naming kurso ngunit magkaklase lang kami sa dalawang subjects.

"Paano kayo nagkakilala ni Lui?" ang sunod kong tanong sa kanya.
"Actually nagkakilala lang kami nung minsang sumali siya ng laro namin ng basketball. Kaunting usap-usap ayun naging magkaibigan na."
"Ah..."
"Ikaw naman ang magkwento..."
"Ano naman ang gusto mong malaman?"
"Marami nang naikwento sakin si Lui tungkol sayo. Magkababata daw kayo at base sa kanyang mga sinabi na mabait ka. At ngayon masasabi kong totoo pala iyon."

Natawa naman ako sa sinabi niya. "Hindi ba maaga pa para sabihin mo yan, ngayon pa lang kaya tayo nagkakilala."
"Ano ba ang ginagawa mo ngayon? Hindi ba nakikipag-usap ka na sa akin. Kahit pa na kakakilala pa lang natin ay naging maayos na ang pakikitungo mo. Kung hindi ka mabait, hindi mo ako papansinin."

Sa isip-isip ko ay may punto siya.
"Sige na Andrew, magkuwento ka pa tungkol sayo."
"Interesado ka talaga ha?"
"Siyempre naman, di ba friends na tayo?"
"Friends agad!"
Oo naman, ayaw mo ba nun, sa unang pasok mo may bago kang kaibigan."

Sa loob ko ay masaya ako dahil sa bago kong kakilala sa aking pagbabalik. Kahit papaano ay may makakausap na ako habang narito sa campus.

"Alam mo bang nag-aral na ako dito dati. Ngunit nagkaroon ng problema kaya lumipat kami sa probinsya ng aking ina." Sa pagsasabi ko nito ay muling bumalik sa aking alaala ang mga nangyari sa akin noon.
"Ah... So ano ang nagtulak sayo para bumalik ulit dito?"
"Una akong nakapasok dito dahil sa scholarship. At gaya nga ng nasabi ko kanina, dahil sa isang problema ay natanggal ako. At ngayon ay may taong nagpapaaral ulit sa akin. Doon kami nakatira ngayon ni nanay sa kanya." Hanggang doon na lang ang sinabi ko baka malaman pa niya ang tungkol sa ugnayan namin ng taong tinutukoy ko.

"Kung ganoon ay maswerte ka. At least nabigyan ka ulit ng chance na makapag-aral. Ang bait din pala sayo ng taong ito ha dahil pinatira pa kayo sa bahay niya right?"

"Tama ka mabait nga siya sa aking pamilya."
"Thats good. Kaya dapat ipakita mo sa kanya na nagpupursige ka at makatapos. Para naman sulit ang pagpapaaral niya sayo."
"Oo nga, at yan rin ang pangako ko kay nanay."

Inabot ng halos dalawang oras ang aming pag-uusap. Bago kami maghiwalay ay sinabi niyang magpapadala na lang siya ng text sa akin.

"Sasabihin ko rin kay Lui na nagkausap na tayo. Im sure matutuwa yang kababata mo. I hope makapagbonding tayong tatlo next time."
"Sure. Basta available ako. Sige Punta na ako sa next class ko."
"Ok. Kita-kits na lang next time tol."
_____________
"Hows your first day?" ang tanong niya sa akin habang nagmamaneho.
"Ayos lang. Medyo naninibago lang ako dahil mga block sections ang napapasukan ko."
"Talaga."
"Oo. Hindi ko nga naiwasang pagkumparahin yung unang pasok ko noon saka ngayon. Alam mo ba napansin kong mas naging maayos na ngayon ang campus di tulad noon na.... na meron mga taong nagsisiga-sigaan at nambubully."
"Grabe ka talaga Andrew, ako na naman.... Good boy na nga ako di ba hmmmpppp!"

Natawa naman ako nang makita ang reaksyon sa kanyang mukha. Para siyang batang nagtatampo.

"Hanggang ngayon ba naman yan pa rin ang tingin mo sa akin...." ang kanyang pagpapatuloy.

"Oh sorry na...wala naman akong ibig sabihin doon eh." ang nasabi ko na lang sabay patong ng kamay ko sa kanyang balikat. Sa puntong iyon ay napatingin siya sa akin at nakita ko ang ngiti sa kanyang mukha sabay lingon sa aking kamay.

Ako man ay nagulat sa aking nagawa. Unang pagkakataon ko kasing gawin ulit ang bagay na iyon simula nang magkita kami. Agad kong tinanggal ang kamay kong iyon sa kanyang balikat.

Sa nakikita ko ngayon sa kanya ay sobra ang kanyang pagkakangiti. Hanggang sa aming pag-uwi ng bahay ay ganoon pa rin ang kanyang itsura.

Nahalata rin iyon ni nanay habang kumakain kami ng hapunan.
"Mukhang maganda ang naging araw mo ngayon Bryan ha..." ang pagpuna ni nanay sa kanya.
"Opo nay...dahil naramdaman ko po ulit ang haplos ng mga kamay ni Andrew. Grabe po para akong nakuryente. Mababaw man pero malaking bagay iyon sa akin. Hinahawakan ko rin naman siya minsan sa kanyang braso pero iba ang naging dating sa akin ng ginawa niya kanina..."
"Talaga. Ayos yan ah..." ang nakangiting pahayag ni nanay."
___________
Habang nakahiga ay nagbabalik-tanaw ako sa mga nangyari sa buong araw na ito pati na rin sa mga nakaraan. Noon ko lang napansin sa aking sarili na napapalapit na pala ako kay Brya, parang nagsisimula nang gumaan ang loob ko sa kanya. Nung una kasi kahit na tinulungan niya si nanay ay medyo mailap pa rin ako sa kanya dahil sa mga nangyari noon.

Habang nag-iisip ay kinuha ko sa aking cabinet ang isang bagay na may mahalagang kaugnayan sa aking buhay pag-ibig... ang kwintas.

Doon ko rin napagtanto kung bakit nasa akin pa rin ito hanggang ngayon sa kabila ng mga masasakit na alaala sa taong nagbigay nito sa akin. Dahil siguro na may nararamdaman pa rin ako sa kanya hanggang ngayon.

Habang nakatitig dito ay naalala ko ang sinabi sa akin ni Dina na bigyan ko ulit ng pagkakataon si Bryan nang sa gayon ay lubos na akong magiging masaya tulad ng sa kanila ni Elmer. Sa ngayon parang gusto ko na nga gawin iyon pero may pumipigil pa rin sa akin, ang masaktan ulit pati na rin ang mga taong may kaugnayan sa kanila tulad nina Sarah at kanilang anak.

Nasa kasagsagan ako ng pag-iisip nang biglang tumunog ang aking cellphone at nang tignan ko ang screen nakita ko ang pangalan ni Lui.

"Hey tol! Whats up?!"
"Ito ayos lang."
"Sorry dude kung ngayon lang ako tumawag ha."
"Ayos lang yun."
"By the way kaya pala ako tumawag dahil makikibalita lang ako. What a coincidence ha na magka schoolmate pala kayo ng katropa kong si Henry."
"Oo nga. Nasabi na rin niya sa akin na magkaibigan daw kayo."
"Ah. Alam mo bang sobrang saya nitong kaibigan ko. Simula nang makita niya tayong nag-usap noon sa tindahan dito, halos araw-araw ka na niyang tinatanong sa akin."
"Talaga... Nakakapagtaka naman siya kung bakit ganoon siya sa akin."

Sa pagkakataong iyon ay natahimik siya saglit.
"Lui... Hello..."
"Yes tol nandito pa ako."
"Bakit natahimik ka yata?"
Ah wala... Mas maganda siguro kung siya na ang magsasabi sayo. Diba twice a week naman kayo magkikita."
"Ok." ang nasabi ko na lang bagamat nag-iisip pa rin ako.

"Sabi pala niya sa akin na pumayag ka daw na magbonding tayong tatlo minsan."
"Ah oo kapag may available akong oras."
"Good. So kailan ka ulit dadalaw dito?"
"Hmmmm.... Titignan ko baka mga next week. Tatawagan ko na lang kayo tol."
"Ok tol. Im sure na matutuwa nito si Henry. Oh siya baka may ginagawa ka pa see you next time."
"Salamat tol goodnight."

Matapos ang aming pag-uusap ay binalik ko na sa cabinet ang kwintas at humiga.

(Bryan POV)

Ang magandang pakiramdam na nararamdaman ko ay biglang naglaho sa aking narinig. Pupuntahan ko sana si Andrew sa kanilang silid nang marinig kong may kausap siya sa kanyang cellphone. Kahit wala akong idea sa sinasabi ng taong kanyang kausap, ay nararamdaman kong may kakaiba.

Lui... Ito ang pangalang nakita ko sa cellphone ni Andrew nang minsang palihim kong kinuha ang kanyang number. Sa mga oras na iyon ay parang kinakabahan akong di ko maintindihan. At ngayon base sa takbo ng kanilang pag-uusap ay may isa pang taong involved. Ngayon pa lang na nagsisimula nang maging malapit ulit si Andrew sa kanya saka naman papasok sa eksena ang mga taong iyon.

Kailangan ko nang gumawa ng paraan. Ayaw kong mawala na sa akin ulit ang taong mahal ko. Dapat ayusin ko na ang mga bagay-bagay.

Isa na riyan ang tungkol kay Sarah at sa aming anak. Hanggat maaari ay hindi ako nagbabanggit sa kanya tungkol dito dahil alam kong makakaapekto iyon sa kanya. Pero alam ko namang hindi mababago ang katotohanan na may asawa at anak na ako.

Nitong nakaraan lang ay dumalo ako sa birthday ng aking anak lingid sa kaalaman nina Andrew at kanyang ina. Kahit papaano kasi ay hindi ko rin naman matitiis na wala ako sa tabi ng aking anak. Ngunit hindi ibig sabihin nito na mahal ko si Sarah. Kahit pa na kasal kami ay kaibigan lang talaga ang turing ko sa kanya. Naroon lang ako para sa bata. Nung mga panahong iyon ay wala pa silang alam sa pagtira nina Andrew sa aking bahay. At inaasahan ko namang malalaman rin nila iyon.

Sa puntong iyon habang naglalakad pabalik sa aking kwarto ay tuliro ang aking isip. Sinisisi ko ang aking sarili sa lahat. Ginawa kong kumplikado ang sitwasyon. Naguguluhan ako. Ayaw kong mawala sa akin si Andrew, pero alam kong hindi niya matatanggap ang aking pagiging ama at asawa ng ibang babae.

Gaya nga ng naisip ko kanina na gagawa ako ng paraan Pero hindi ko alam kung saan magsisimula. At the same time ay natatakot ako sa magiging resulta, isa na riyan ang mangyari ulit na iwan niya ako.
____________
Isang linggo ang nakalipas, wala naman akong napapansing kakaiba kay Andrew. Magiliw pa rin ang pakikitungo niya sa akin. May mga banat siyang biro sa akin na sa halip ay ikagalit ay kinatutuwa ko pa dahil napapalagay na ang loob niya sa akin.

Sa mga nagdaang araw ay hindi ako nagtanong sa kanya tungkol  Sa taong nagngangalang Lui pati na rin sa isa pang pinag-uusapan nila. Hinhintay ko siyang mag-open tungkol sa bagay na iyon. 

At dahil sa kanya ako nakapokus maliban sa aking trabaho ay hindi ko na nabigyan pa ng pansin sina Sarah at aking anak. Biglaan akong pinuntahan ni Mama sa aking pinagtatrabahuan.

"Ano na namang kabaliwang ginagawa mo Bryan! Pinatira mo ang Andrew na iyon sa bahay mo. Mas pinili mo pa sila kaysa sa iyong mag-ina. Mahiya ka naman sa pamilya ni Sarah." ang agad na bungad niya sa akin.

Inaasahan ko namang malalaman rin niya iyon.
"Sabi ko naman sayo Ma na mahal ko si Andrew at hindi na iyon magbabago."

"Alam na ito ni Sarah. Anytime ay pupuntahan ka niya."
"At ano naman ang gagawin niya. Ang kausapin ako na hiwalayan siya. Hindi iyan mangyayari. At pwede ba Ma na tigilan mo na ako. May sarili na akong buhay. Hindi na ako nakadepende sa inyo. Ako na ang magdedesisyon sa aking sarili!"

"Talagang nagmana ka nga sa baklita mong ama! Nalason na niya ang iyong isipan. I dont know kung bakit dumadami ang mga tulad niya gayong wala silang kakayahang mag-anak."

Sa puntong iyon ay nag-init na ang ulo ko dahil sa paglapastangan niya sa taong kakampi ko at sumusuporta sa akin. Hindi ko napigilang kalampagin ang mesa.
"Huwag mong idadamay si Papa dito."

"Aba! Wala ka nang respeto! Iyan ba ang tinuro niya sayo. at bakit totoo naman di ba. Kaya ko hiniwalayan ang ama mo dahil sa pagiging bakla niya. Nakakahiya sa ating pamilya."

Hindi na ako nakatiis. "Pwede ba Ma umalis na kayo. Sige na please lang!" ang pagpipigil kong pahayag.

"Sige aalis ako pero hindi pa rin ako titgil. Itatama ko ang lahat. Gagawin ko ang nararapat."

Ang pagbabantang iyon ng Mama ang nagpadagdag pa ng aking problema. Hindi talaga siya titigil hanggat hindi niya nakukuha ang gusto niya. Alam ko na malaki ang magiging epekto nito sa amin ni Andrew. Napatakip na lang ako ng mukha at nagbuntung-hininga sa pagtuliro ng aking isip.

 Kahit may problema ako ay hindi ko iyon pinahalata kay Andrew, bagkus ay mas lalo pa akong nagpapasweet sa kanya. At sa nakikita ko ay masaya naman siya.

Hanggang sa isang araw. Habang nasa biyahe ay may pinaalam si Andrew sa akin.
"Baka gabihin ako ng uwi Bryan mamaya. May dadalawin lang akong kaibigan sa dati naming tinarahan.Nagpaalam na rin ako kay nanay."

"Yung Lui ba ang tinutukoy mo?" ang tanong ko sa kanya.
"Kilala mo siya?"
"Ah hindi... Nabanggit lang siya ni nanay sa akin."
"Ok. Matagal din kaming hindi nagkita kaya magbonding lang kami."

"Sige lang." ang malungkot kong tugon na hindi ko pinahalata. Ayaw kong isipin niya na pinipigilan ko siya sa gusto niyang gawin kaya pumayag ako. Hangad kong maging malaya ang taong mahal ko.

"Kung gusto mo pwede kang sumama."ang sunod niyang sinabi sa akin.

Medyo kinagulat ko naman ang kanyang alok.
"Okay lang ba sa inyo na sumama ako?"
"Sus... oo naman. Nabanggit ko rin kasi kay Henry na may taong tumutulong sa amin ni nanay at gusto kitang ipakilala sa kanila."

Ang pagyaya niyang iyon ay pabor sa akin. Kaya pumayag na rin akong sumama sa kanya, para na rin makita ko ang isa pang taong tinutukoy niya na nagngangalang Henry."

Itutuloy....

TRUE LOVE 10

(Andrew POV)

Sa unang gabi namin ni nanay sa bahay ni Bryan ay hindi ako dalawin ng antok.  Halos lahat ng posisyon sa kamang hinihigaan namin ni nanay ay ginawa ko na ngunit hindi pa rin ako makatulog. Ewan ko ba, parang namamahay yata ako o hindi lang ako sanay matulog sa isang magarang bahay tulad nito.  Dahil dito ay nagpasya akong bumangon muna. Bago ako tumayo ay tinignan ko muna ang oras sa aking cellphone at inayos ang kumot ng aking inang mahimbing na natutulog.

Pagkababa ko ng hagdan ay agad akong dumako sa kusina. Dumampot ako ng baso sa lagayan at binuksan ang ref para kumuha ng tubig. Umiinom ako nang biglang kong mapansin ang liwanag na nagmumula sa isang bintana sa sala kaya agad kong tinignan ito.

At sa pagdungaw ko sa bintana ay nakita ko ang isang nakatalikod na lalaki na nakahubad pang-itaas habang nakaupo sa gilid ng pool at nakasawsaw ang paa sa tubig. Marahil ay umiinom siya dahil sa nakita kong isang bote ng wine sa kanyang gilid.

Lumabas ako at nilapitan siya.
"Bryan...." ang pagtawag ko ng pansin sa kanya na dahilan upang lumingon siya sa akin.
"Oh Andrew ikaw pala... Bakit hindi ka pa natutulog?" ang agad niyang tanong sa akin.
"Hindi pa kasi ako inaantok."
 "Ah... Hindi ka ba komportable sa hinihigaan niyong kama ni nanay?"
"Hindi iyon ang dahilan. Ewan ko ba, naninibago lang siguro ako."
"Masasanay ka rin niyan." ang nakangiti niyang pahayag. "Tara upo ka. Samahan mo na lang ako dito." ang alok niya sa akin.

Pagkaupo ko pa lang sa bandang kanan niya ay bigla akong natigilan. Malakas na tibok ng puso na parang kinakabahan ang agad na naging reaksyon ko sa ayos ni Bryan. Dahil nga sa nakahubad ito pang-itaas ay nakita kong muli ang katawan nito. Ang liwanag na nagmumula sa isang maliit na ilaw ang nagsilbing tulong sa akin upang masilayan ko muli ang kabuuan nito. Gaya nga ng naging obserbasyon ko noon sa muli naming pagkikita ay masasabi ko ulit na wala pa rin itong pinagbago.

Hindi ko maintindihan ang aking sarili, kung bakit ganito pa rin ang epekto niya sa akin hanggang ngayon. Sa kabila nang haba ng panahon na magkahiwalay kami ay naroon pa rin ang lakas ng kanyang dating at appeal sa akin.

"Andrew?" ang pagtawag niya sa aking pangalan. Namalayan ko na lang na hawak na pala niya ang aking baba.
Inilayo ko naman ng bahagya ang aking ulo dahilan upang bumitaw siya.
"Ilag na ilag ka yata. May problema ba?" ang nagtataka niyang tanong sa ginawa kong aksyon. 

Hindi ako nakasagot, parang nablanko kasi ang utak ko. Maya-maya lang ay nakita ko ang kanyang pagngiti.
"May idea na ako. And I am very happy for that."

Naisip kong nahalata na niya ang mga kinikilos ko.
"Anong pinagsasabi mo diyan?" ang aking naitanong sabay distansya sa kanya.

Inilipat niya ng kaunti ang mukha niya sa akin.
"Kilala na kita Andrew. At ang mga actions mong iyan, nakita ko na yan sayo noon."
"Kung anuman yang iniisip mo... mali iyon."
 "Talaga. E bakit namumula yang mukha mo? Umamin ka na kasi, na nagpapantasya ka na naman sa akin."
"Hindi ah." ang may kaba kong pagtanggi sabay inom ng natitirang tubig sa hawak kong baso.
"Ang cute! Kakatuwa ka pa rin. Namiss ko yan. Mabuti na lang naghubad ako ng damit atleast nalaman kong attracted ka pa rin sa katawan ko kaya dadalasan ko na itong gagawin."
"Ewan ko sayo Bryan, sige babalik na ako sa kwarto."

Akmang patayo na ako nang bigla niyang hinawakan ang aking kamay.
"Sandali, iiwas ka na naman. Kung aalis ka ibig sabihin guilty ka, na totoo talagang pinagnanasaan mo ako."
Sa sinabi niyang iyon ay wala na akong magawa kundi manatili doon at samahan siya.

Matapos iyon ay wala kaming imikan. Tanging ang pagsulyap namin sa isat-isa ang aming ginagawa. Hanggang sa siya na ang bumasag ng aming katahimikan. 

"Madalas akong nandito na umiinom sa gabi para makapagrelax. Maliban sa work-out at swimming ay isa na rin ito sa aking habit. At alam mo ba na sa tuwing ginagawa ko ito ay ikaw lang ang aking iniisip. Ni hindi ko nga nagawang ngumiti."

Napatingin ako sa kanya at ganoon din siya sa akin.
"Dinadaan ko sa pag-inom ang lungkot na nararamdaman ko sayo. Pero iba na ngayon. Sa wakas, nagawa ko na ulit na ngumiti at tumawa. Natupad na ang kahilingan kong makasama ko ulit ang taong mahal ko."

Bagamat alam ko naman na minamahal pa rin ako ni Bryan ay ikinabigla ko pa rin ang kanyang sinabi. May prinsipyo na akong binuo sa aking sarili pero sa kabila nito ay tinablan pa rin ako sa aking narinig. Hinayaan ko lang siyang magpatuloy.

Bago siya magsalita ay naglagay muna siya ng wine sa baso at ininom.
"Nung mga panahon na wala ka ay sinadya ko ulit ang Quiapo para magpahula. Swerte namang nakita ko ulit ang matandang naghula sa ating dalawa. Alam mo ba na inulit lang niya ang sinabi niyang hula sa akin noon pero may mga idinagdag siya. Sabi niya na kung magiging tama ang mga gagawin ko ay magbabalik ulit ang aking pag-ibig na magbibigay ng lubos na kasiyahan sa akin. Doon ako mas lalong nabuhayan ng loob, hindi ako sumuko sa paghahanap sayo, umaasa pa ring magkakabalikan tayo."

"Bumalik ka talaga doon ah, at talagang naniniwala ka na sa hula." ang nasabi ko sa kanyang mga nilahad.
 "Hindi naman masamang magtiwala di ba, and besides wala naman mawawala sa akin."
"Oo tama ka. Alam mo ba ako rin ay bumalik din sa kanya, pero hindi tulad mo na sinadya. Magsisimba lang sana ako noon para ipagdasal si nanay nang bigla niya akong tawagin. Hindi na niya ako matandaan pero ganoon pa rin ang hula niya sa akin. Gaya mo ay may dinagdag din siya na.... may magbabalik daw pero mananaig pa rin ang unang pag-ibig."

"Ganoon ba? ang naging tugon niya. Napansin ko naman ang biglaang pagbabago ng kanyang mood. At sa kanyang pagpapatuloy ay nakuha ko ang sagot.

"Ibig sabihin ng hula sayo na ang tinutukoy niyang magbabalik at ang unang pag-ibig ay magkaibang tao. Parang hindi ko yata matatanggap yan."

May tono ng pag-aalala sa kanyang boses habang sinasabi niya iyon. Kahit alam ko na ang kanyang iniisip ay hindi ko na lang binigyan pa ng pansin iyon.
"Hayaan mo na yun."
 "Pero hindi ko pa rin babalewalain iyon ano."

Nanatili pa ring nakakunot ang noo nito tanda ng pagkaseryoso pa rin sa kanyang mukha, naisip ko na binigyan niya talaga ng kahulugan ang bagay na iyon.
"Hula lang yan ano ka ba, tayo pa rin ang gumagawa ng sarili nating landas." ang pampalubag ko na lang ng kanyang kalooban. Bigla naman akong nakaisip ng kung anong kapiluyan. Sinabuyan ko siya ng tubig sa mukha galing sa pool gamit ang akng mga kamay.

"Oooopsss!!!!" ang nagulat niyang reaksyon.
"Sorry," ang medyo natatawa ko nang pahayag.

At doon na nagsimulang mapalitan ng saya ang seryosong usapan namin. Gumanti na siya sa ginawa ko ang resulta, pareho kaming nalaglag sa pool at nabasang dalawa.
___________
Hindi ko na naabutan si Bryan paggising ko kinabukasan. Tanging si nanay na lang na abala sa paglilinis ang aking nakita.
"Sabi sa akin ni Bryan na inabot kayo ng madaling-araw kaya hindi na kita ginising anak." ang bungad niya sa akin habang nagwawalis.
"Ganoon po ba?" ang aking tanong. Tumungo ako sa mesa para kumain. Binuksan ko ang mga nakatakip na pagkain.
"Siyanga pala, ang bilin pala sa akin ni Bryan na kunin mo na ngayon sa school ang iyong registation card."
"Opo nay." Hindi na ako nagtaka pa kung bakit ganoong kabilis niyang naayos ang aking pagtransfer.

Matapos kumain ay naghanda na ako para sa pagpunta sa school. Nasa kuwarto ako habang nagbibihis nang may matanggap akong text.

"Kinuha ko ang number mo knina habang 2log ka. Dlhin mo pla ung mga documents mo na nakapatong sa drawer. May ksama na rin diyang pra allowance mo. I love you..."
Napangiti ako sa aking nabasa na nanggaling pala kay Bryan.

Pagkatapos ay umalis na ako ng bahay.  Nasa labas pa lang ako ng gate nang makatanggap ulit ako ng text galing sa kanya.
"I forgot na di mo pa pla kabisado ang place na yn. Sori kung di kita mahahatid ngayon."
"Sakay ka ng tricycle na dadaan jan then baba ka sa kanto. Doon ka na makakahanap ng taxi papunta sa university. Ingat ka ha I love you...."

Muli ay napangiti ako. Sinunod ko ang kanyang mga sinabi sa text.

Makalipas ang halos kalahating oras na biyahe ay narating ko na rin ang dating unibersidad na dati kong pinasukan. Sa nakabukas nitong gate kita agad ang kabuuan nito. Napakaraming alaala ang agad na nagbalik sa aking isipan mula nung unang araw ng pagpasok ko dito bilang scholar, ang pagkakilala namin ni Dina at ng aking mga kaklase, at higit sa lahat ang pagtatagpo ng landas namin ng tinaguriang Campus Trio na nagpabago sa takbo ng aking buhay.

Pinapasok kaagad ako ng guard nang ipakita ko ang dala kong mga dokumento. Hindi muna ako dumeretso sa registrar dahil naisip kong maglibot muna sa buong lugar.

Sa kabila ng pagkawala ko ng mahigit dalawang taon ay wala pa ring pinagbago ang lugar maliban sa mga bagong estudyante na nag-aaral dito. Dumaan ako sa library kung saan ako nagduty noon bilang scholar. At isang alaala ang nagbalik sa aking isipan... ang isang eksena namin ni Bryan.

"Nice ang sipag ah" ang sabi ng boses na narinig ni Andrew. Medyo nabigla siya sa pagsulpot ng isang mukha na nakatapat sa kanya. Tumigil muna siya sa kanyang ginagawa at nilingon ang taong nagsalita
"Good afternoon po, ano po ang kailangan niyo?" ang magalang na tugon ni Andrew. Pero sa kaloob-looban niya ay naiinis pa rin siya para dito nang maalala niya ang ginawa ng grupo nila sa court noon. 
"Magresearch lang ako para sa assignment namin."
"Ok po. Gamitin niyo na alng ang card catalog para sa paghahanap po ng inyong reference."

Nagpatuloy na si Andrew sa pag-aayos ng mga libro ngunit napansin niya na hindi pa rin ito umaalis  sa kanyang pwesto. Nilingon niya ulit ito.
"Ano pa po ang kailangan niyo?" ang tanong niya.

Kahit pa na narinig niya ang tanong na ito ni Andrew ay patuloy lang siya sa pagtitig sa kanya. Hindi nakaligtas sa kanya ang itsura ni Andrew na sa hindi niya malaman na dahilan ay nagugustuhan niya ang kanyang nakikita. Ang magaganda nitong mga mata na may mahahabang pilik mata, ang matangos na ilong at mapupulang mga labi. 

"Bakit ganyan ka kung makatingin?"ang sunod na tanong ni Andrew nang mapansing nakatitig pa rin ito sa kanya. Agad na nagbalik ang ulirat nito.
"Ah wala lang."
"Wala daw" ang bulong niya sa kanyang sarili. "Baka naman pagtitripan mo ako. Hindi na bago sa akin ang mga ganito dahil madalas ko na tong napapanood sa tv."
"At teka lang sa pagkakaalam ko ay gagantihan mo ako sa ginawa ko sa inyo sa court." ang kanyang pagpapatuloy nang maalala niya ang usap-usapan sa buong campus tungkol sa kaniya.
Hindi pa rin nagsasalita si Bryan nakatingin lang sa kanya.  

"Naghihintay lang ako Bryan." ang matapang niyang pahayag na napansin Bryan. 

"Ano yung pinagsasasabi mo?" ang tanong nito sa kanya.
"Nagmamaang- maangan ka pa. Kunwari nice ka sa akin. Alam ko naman na asar ka pa rin hanggang ngayon. Kung anuman yang secret agenda mo hindi yan magtatagumpay."
"Hays nagsasayang lang ako ng oras dito marami pa akong gagawin. Mas mabuti pang kausapin ko na lang sarili ko kaysa sa mga taong may kayabangan."
"Magmumukha ka namang baliw niyan."
"Nang-iinis ka ba?" ang medyo napalakas na tono ng boses ni Andrew na naging dahilan para magtinginan ang mga tao sa kanila. At nahiya siya nang mapansin niyang ang kanilang mga malisyosong mga tingin.
"Ikaw pa ang ganyan ah. Dapat nga ako pa nga ang mainis sa iyo dahil sa ginawa mo sa akin nung isang linggo."
"Hindi ka pa pala nakakapagmove-on sa nangyaring iyon. At tulad ng sabi ko kanina na kung gagantihan mo na ako ay hindi kita uurungan."
"Wow tapang ah."
"Pinaglalaban ko lang ang sa tingin ko ay tama. Kaya kung wala ka talagang gagawin dito pwede ba umalis ka na, marami pa akong ginagawa."
"I like your attitude dude." ang nasabi nito na sinamahan pa ng ngiti at kindat na hindi nakaligtas kay Andrew. 
"Sige tapusin mo na yan. See you later" ang huling sinabi ni Bryan. Bago siya lumabas ay humarap siya sa kanya.

"See you later daw. Nagpapacute ba siya? Sinasabi ko na nga ba wala naman talagang gagawin ang taong iyon dito hays." ang nasabi na lang ni Andrew sa kanyang sarili sa ginawa nito.

Naisip kong dumaan din sa isa pang lugar na tumatak din sa aking isipan... ang tambayan ng tinaguriang campus trio. At pagdating sa kinaroroonan nito ay nakita kong isa na itong classroom. Hindi na ako magtataka pa kung mapalitan iyon ng iba dahil obvious graduate na ang trio.

Pagkatapos ng paglilibot ay ginawa ko na ang aking pakay. Sa pakikipag-usap ko sa  mga tao sa opisina ay doon ko nalaman wala na palang kaugnayan ang pamilya Sebastian sa unibersidad. Bagamat graduate na si Bryan at hindi na sponsor dito ang kanyang mama ay may impluwensya pa rin siya dito. Iyon ang dahilan kung bakit makakapag-aral  ulit ako dito sa pasukan. 


Hindi ko agad nakuha ang aking registration card dahil may mga pinaasikaso pa sa aking enrolment. Gayunpaman ay mabilis ko namang natapos iyon at matapos ang halos isang oras ay nakuha ko na rin ang ito. Habang naglalakad palabas ng unibersidad ay binasa ko ang aking schedule ng klase.

Apat na beses ang pasok ko sa isang linggo at mayroon akong anim na subjects. Dapat apat lang sana ito pero  hindi na credit ang dalawa dahil sa magkaiba ang bilang ng units kaya uulitin ko ito. Ayos lang naman sa akin iyon, ang mahalaga ay makakatapos na ako ng pag-aaral.

Nakatanggap ulit ako ng text galing kay Bryan na nagtatanong natapos na ako. Bago ako magreply sa kanya ay nagpa load muna ako. At nang magkaroon ay nag text na ako sa kanya.
"Yup. nkuha ko na ang regi card ko. Nag-aabang na ako ng taxi pauwi."

At nagreply naman siya ulit.
"Good. Sige ingat ka sa pag-uwi mahal ko :D"

Kung may relasyon pa kaming dalawa ay lubos kong ikatutuwa ang mga mensahe niya sa akin mula kanina. Napapangiti pa rin ako marahil may epekto pa rin ito sa akin. Pero iba na ang sitwasyon ngayon, bagamat wala na kaming ugnayang dalawa kasama na ang pangako ko sa aking sarili ay hindi ko na binibigyan pa ng kahulugan iyon. Sinasanay ko na lang ang aking sarili sa kanyang mga pagpapahiwatig ng nararamdaman niya sa akin.

Naglalakad-lakad ako habang nag-aabang ng masasakyang taxi. Medyo mahirap maghanap dahil sa mga nakakasabayan kong mga pauwi ring estudyante. Maya-maya lang ay may isang kotse ang bumusina sa likod na medyo kinagulat ko.

"Ikaw pala Dina." ang nasabi ko nang lumabas ang isang tao sa loob nito.
"Hi friend. Sabi ko na nga ba at ikaw yan. Teka ano pala ang ginagawa mo dito?"
"Pauwi na ako. Galing ako kanina diyan sa university, inasikaso ko yung enrolment ko. Ito nga ok kakakuha ko lang ng regi ko."
"Ok. Tamang-tama. Ihahatid ka na namin ni Elmer at ipapakilala ko na rin siya sayo tara dali!"

Pagkasabi niya nito ay agad niyang hinila ang aking kamay papasok ng kotse.

Sa loob ay pinakilala ako ni Dina sa kanya.
"Ah babe, siya yung kinukwento kong bestfriend nung college, si Andrew."

Humarap sa akin ang lalaking may hawak ng manibela.
"Andrew, Im Elmer, boyfriend ni Dina. Nice to meet you." Nakipagkamay siya sa akin.

Nakita ko na siya sa mga pinadalang larawan sa akin ni Dina noon pero hindi ko pa rin naiwasang pagmasdan ang kanyang itsura. Gwapo at kahit nakaupo ay alam kong may katangkaran at physically fit ito. Sa totoo lang hindi ako makapaniwala na ang isang taong tulad niya ay magkakagusto kay Dina.

"Natahimik yata ang kaibigan mo Dina." ang pagpuna ni Elmer sa akin.
"Ah pasensya na." ang paghingi ko ng paumanhin.
"Ok lang. So lets go babe."
"Yes babe tara na!"

Kahit sa likod ako ng nakaupo ay nakikita ko ang ginagawa ng dalawa sa harap. Kapansin-pansin ang kanilang paglalambingan na parang ngayon lang nagkita.

Nang makauwi sa bahay ay niyaya ko silang dalawa na pumasok muna sa loob na kanila namang pinaunlakan. Kasalukuyang nagwawalis sa labas si nanay nang dumating kami.

"Narito na po ako nay."
 "Oh anak ano nangyari sa lakad mo?"
"Ok na po ang lahat. Siyanga po pala, kasama ko sina Dina at ang boyfriend niyang si Elmer." ang pagpapakilala ko sa kanila.

Tinignan ni nanay si Elmer na nakaakbay kay Dina.
"Siya pala ang boyfriend mo. Aba kay gandang lalaki naman pala nito ang swerte mo ha."
"Opo Tita. Siya po si Elmer."
"Oh siya, doon na tayo sa loob at ipaghahanda ko kayo ng meryenda."

Magkatabi sa mahabang sofa sa sala sina Dina at Elmer. Habang hinihintay ang meryenda ay pinagpatuloy namin ang kwentuhan.
"Kailan kaya tayo titirang dalawa sa ganitong klaseng bahay?" ang tanong ni Dina sa kanya habang nakasandal ang ulo sa matipunong balikat nito.
"Malapit na babe. Kaunting tiis na lang haha..." ang natatawang tugon ni Elmer.

Nagkatitigan silang dalawa, at base sa aking nakikita sa kanilang mga nagniningning na mga mata ay masasabing mahal talaga nila ang isat-isa.

"Uy friend, kanina mo pa kami pinagmamasdan ha... Naku naiinggit ka ba sa amin?" ang tanong ni Dina sabay smack sa lips ni Elmer.

Ikinabigla ko naman ang tanong niyang iyon. Umiling ako bilang sagot.
"Alam mo Dina, sa totoo lang di pa rin ako makapaniwala sa relasyong niyong dalawa." ang deretsahan kong pahayag.

Si Elmer ang naman ang sumagot. "Naikwento na rin sa akin ni Dina ang mga nangyari sayo noon kaya I understand kung bakit mo nasasabi yan."
Tumingin muna siya saglit kay Dina bago magpatuloy. "Alam ko ring pinag-iingat mo siya sa akin at laging binibigyan ng paalala. Again I understand dahil kaibigan mo siya."

Medyo napahiya naman ako sa aking narinig, ang inisip ko na lang ay mabuti na rin na alam niya iyon para sa kapakanan ni Dina.

"I love your friend very much...siya na ang aking True Love at para mabawasan yang pagdududa mo ay may aaminin ako sayo."

Nagkaroon ako ng interes sa susunod niyang sasabihin kaya hiniyaan ko siyang magpatuloy.

"Im also gay like you... sinasabi ko ito dahil gusto kong malaman mo na totoo ang nararamdaman ko kay Dina."

Kahit papaano ay may pagdududa pa rin ako sa kanyang pag-amin dahil hindi naman halata sa kilos at itsura niya ang ganoon.

"Ano ka ba Andrew, buksan mo na ang mga mata mo sa realidad. Uso na ngayon ang mga tinatawag na discreet. Adan ang panlabas na anyo ngunit ang puso ay Eba. Sa TV nga lang ang dami nang mga lalaking paminta or nagpapanggap na straight sila." ang pagsingit naman ni Dina.

"Tama ka..." ang aking pagsang-ayon. Naisip ko kasing gawing halimbawa ang aking sarili sa mga taong tinutukoy ni Dina. Bakla rin ako pero hindi ko trip kumilos at magbihis ng mga pangbabaeng damit.

"Buti naman at naliwanagan ka. So... this time I hope na magkabalikan na kayo ni Papa Bryan."
"Kayong dalawa ang pinag-uusapan natin ah. Bakit biglang napasok dito si Bryan?" ang agad kong tanong sa kanila.
"Its because he is related to our topic."

Nakuha ko na ang ibig sabihin ni Dina.
"So ang gusto mong palabasin na si Bryan ay isang gay din?"

"Ang shunga mo naman, ngayon ka pa nagtanong ng ganyan grabe. College days pa lang natin alam na ng buong campus na may gusto siya sayo!"
"Sorry naman diyan... alam ko yun ano. Ang iniisip ko lang naman kasi na magkaiba sila ni Elmer."
"Ano naman ang pinagkaiba nila?"

Nag-isip ako saglit bago sumagot.
"Sa sitwasyon pa lang ay magkaiba na sila. Buo ang pagmamahal sayo ni Elmer, samantalang si Bryan ay hindi. May anak na siya kay Sarah ayon kay Troy. Ibig sabihin attracted pa rin siya sa babae dahil nagawa niyang makipagsiping dito."
"Pero ikaw ang pinili niya at sinasabing mahal niya."

"Hes right." ang pagsingit ni Elmer. "Actually I met Bryan twice. At sa aming first encounter ay nakita ko sa kanya na isa siyang mabuting tao. Nung ipakilala ako ni Dina sa kanya bilang kanyang boyfriend, kita ko sa mga mata niya ang lungkot. Nagulat nga ako nang sabihin niya na naiinggit siya sa amin at inaming katulad ko rin siya."

"Ewan ko ba... Naguguluhan pa rin ako."

"Dahil kay Sarah? Naiintindihan kita friend. Pero ito na lang ang masasabi ko sayo ngayon at pag-isipan mo itong mabuti. Anuman ang nangyari kay Papa Bryan ngayon, hindi pa rin nagbago ang nararamdaman niya sayo. Isipin mo na lang ang mga ginawa niya sayong pagtulong tulad ng sa kaso ng nanay mo, tandaan mo friend na hindi iyon gagawin ng ibang taong hindi mo naman kaanu-ano nang walang dahilan. You are lucky with him dahil handa niyang gawin ang lahat para sayo."

"Nung malaman kong siya ang nagbigay ng tulong kay nanay at nagtapat na mahal pa rin niya ako ay inisip ko na ang bagay na yan."

"Iyon naman pala, baka siguro naman ngayon ay bigyan mo ulit siya ng second chance. At ngayong magkasama na kayo sa iisang bubong, ay may pagkakataon na kayong magkalinawan."

Sa puntong iyon ay napaisip na ako sa aking narinig kay Dina. Sapat na ang mga nakitang kong efforts niya kung pagbibigyan ko siya at marahil ay mas magiging masaya ako. Pero may pumipigil pa rin, ang pangako ko sa aking sarili. Inaalala ko pa rin si Sarah, ang kanyang anak pati na rin ng kanyang ina. Kung ipaglalaban ko siya gaya ng suggestion ni Dina, tiyak na talo pa rin ako sa huli.

Natigil ang aming seryosong usapan sa pagpasok ni nanay dala ang aming meryenda.
__________
Lumipas ang mga araw na naging maayos ang takbo ng aming buhay. Iniisip ko nga na para na kaming isang pamilya. Ngunit sa kabila ng aming masasayang pag-uusap ay naroon pa rin sa aking isip ang mga bagay tungkol kay Bryan. Dahil sa nakatira nga kami sa kanyang bahay ay mas nakilala ko pa siya. Doon ko nakita ang iba pa niyang katangian. Alam kong mas nagpupursige siya na magkabalikan kami.

At sumapit na nga ang panahon ng pasukan. Maaga akong gumising. Pagbaba ko ay nakita ko si Bryan na nakahubad pang-itaas na natatakpan ng apron habang abala sa pagpapatong ng kanyang mga nilutong agahan sa mesa samantalang si nanay ay nakaupo lang.

"Oh anak tamang-tama, aakyat na sana ako para gisingin ka. Nagpresinta na si Bryan na ipagluto ka." ang sabi ni nanay sa akin.
"Good Morning Andrew. Tama si nanay. So, tara kumain na tayo." ang masiglang bati sa akin ni Bryan.

"Masarap ba Andrew?" ang tanong sa akin ni Bryan matapos kong tikman ang lahat ng kanyang mga niluto.
"Oo masarap. Marunong ka na palang magluto ah."
"Mga simpleng prito lang naman at madaling matutunan. By the way, ihahatid kita ngayon sa school mo." 
"Ok."
__________
"Kapag nagtext o tumawag ako sayo ay sagutin mo agad ha. Agad mong ipaalam sa akin in case na may mangyari sayo doon. Isumbong mo sa akin ang sinumang mangbubully o mang-aaway sayo ha." ang bilin sa akin ni Bryan habang nagmamaneho ng kanyang kotse.
"Yes boss." ang nakangiti kong tugon.

Napansin naman ni Bryan ang paraan ng pagsagot ko.
"Oh anong nakakatawa?" ang tanong niya sa akin.
"May naalala lang ako sa sinabi mo. Kung makapagsalita ka, parang hindi ka nangbully noon ha. Tigasin at siga ka pa nga ng campus noon."
"Thats true. But my bad image in the past has changed because of one person I love, at ikaw iyon Andrew."

Sa pagkakataong iyon ay inulit na naman niya ang madalas niyang sinasabi, ang kanyang nararamdaman.
"Alam ko na yun kaya hindi mo na kailangan pang ulitin." ang sabi ko sa kanya.

"Paano naman kasi, ayaw mo pa ring aminin sa akin na mahal mo pa rin ako."

"Yan ka na naman... Bilisan na nga natin baka ma late ako." ang nasabi ko na lang sa kanyang mga banat. Hindi naman sa iniiwasan ko ang tungkol sa isyu na iyon. Hindi pa talaga ako makapagdesisyon dahil hanggang ngayon ay naguguluhan pa rin ako.

"Ok." ang kanyang simpleng tugon at itinuon na ang kanyang atensyon sa pagmamaneho.

Makalipas ang ilang minuto ay nakarating na kami sa unibersidad.
"Ingat ka. Mag-aral ng mabuti ha at yung mga sinabi ko pa kanina wag mong kalimutan." ang sabi niya sa akin bago ako lumabas ng kotse.  Tumango ako bilang pagsang-ayon.

Hinintay ko munang umabante ang kotse ni Bryan at nang maglaho na ito sa aking paningin ay pumasok na ako sa loob ng gate kasabay ng iba pang mga estudyante.

Ilang minuto ang lumipas nang marating ko ang classroom ng una kong klase. Pagkapasok ay umupo ako sa bandang likuran. Habang hinihintay ang aming prof ay pinagmamasdan ko ang aking mga maiingay na kaklaseng nagdadaldalan na obvious naman dahil nasa block section sila. Nanatili na lang akong tahimik na nakatingin sa bintana.

Maya-maya lang ay may narinig akong tunog ng silyang tumunog tanda nang may umupo sa aking tabi.

"Hi!" ang sabi niya na dahilan upang mapatingin ako sa kanya.

Isang lalaki pala ang tumabi sa akin. Nagtataka man sa kanyang biglaang approach ay hindi ko naiwasang pagmasdan ang kanyang itsura. Bagamat bakas ang pawis sa kanyang mukha at uniporme ay kitang-kita ang gandang lalaki nito. Kahit nakaupo ay alam kong matangkad ito. Amoy ko rin ang kanyang pabango.

"Hi!" ang nakangiti ko ring pagbati sa kanya.

"Irregular student ka rin right?" ang kanyang tanong sa akin.
"Ah...oo"
Parehas pala tayo." ang nakangiti niyang pahayag. "By the way Im Henry." ang kanya namang pagpapakilala sabay lahad ng kamay.

"Ako naman si Andrew." ang aking tugon at nakipagkamay sa kanya.

"I already know your name." ang sunod niyang sinabi na ipinagtaka ko.

Itutuloy....














































 

 

PLEASE READ :D

Malapit ko na pong matapos ang back to back (parts 9 and 10) ng True Love. Pero nagdadalawang isip ako kung ipopost ko ito o babaguhin ko dahil baka ma disappoint ko na naman ang ibang readers gaya ng isang anonymous reader na naka ilang negative comments sa mga finished stories ko dito.  Salamat sa kanyang mga pagpuna sa lahat ng mga mali ko, ang lahat ng kanyang mga binigay ay makakatulong sa akin na pagbutihan ko pa sa susunod ang paggawa ko ng mga story. Ang mali ko kasi sa mga naunang story ay kung ano ang naiisip ko ay sinusulat ko kaagad na hindi man lang nag-iisip muna.

At ngayon narealize ko na bagamat tapos na ang ibang mga story dito sa blog ay puro namang epic fail ang lahat ng mga ito. Dahil nga sa amateur lang ako ay hindi ko nagawang iperfect ang mga ito. Two years akong nawala sa pagsusulat at dahil sa ilang mga pag-uudyok sa akinng ilang mga friends ko sa facebook ay nagpatuloy ako. Pero ngayon hindi ko na alam, naisip ko na tapusin na lang ang True Love at huminto na lang. Isama na rin diyan ang bagal ko sa pag-update gaya ng mga naunang komento ng iba na isa pa sa dahilan. Parang hindi na talaga ako nararapat pa sa ganitong larangan. Kung sa bagay, nagkusa naman akong sumubok magsulat at magpost sa mga blog kaya hindi naman kawalan sa inyo kung hihinto na ako.

I admit, malaki ang naging impact sa akin ng mga comments niya, tama naman kasi ang lahat ng sinabi niya.

Isipin niyo na po ang gusto niyong isipin. Kung nag-iinarte, nagdadrama, overacting ako o humihingi ng awa at simpatya sa iba, nasa sa inyo na yun. Sinasabi ko lang po ang saloobin ko bilang author.

Sa mga readers na napasaya ko, maraming salamat po sa inyo at sa mga hindi naman katulad ni anonymous reader, humihingi po ako ng isang malaking paumanhin.

Gayunpaman, gaya nga ng una kong sinabi, ipopost ko pa rin ang ang susunod na parts ng True love. Open pa din po ako for negative comments.

TRUE LOVE 9

Hindi nakaligtas kay Dr. Luis ang kakaibang sigla ng anak niyang si Bryan habang naglalakad sa hallway palabas ng ospital kasama sina Andrew at ang kakadischarge nitong ina. Sa sobrang kasiyahan nito ay siya na ang nagprisintang magbuhat ng lahat ng gamit ng mag-ina.

Pero sa kabilang banda ay nag-aalala siya sa mga susunod na mangyayari. Alam niyang mahal na mahal ni Bryan si Andrew subalit iniisip niya ang kahihinatnan kapag nalaman ni Sarah ang mga ginagawang ito ng kanyang anak. Tiyak na magiging kumplikado ang sitwasyon lalo na't may sariling anak na si Bryan sa kanya. Nagbalik sa kanyang isipan ang unang pag-uusap nilang mag-ama tungkol sa gagawing tulong kay Andrew.
"I need help Dad?" ang agarang bungad ni Bryan sa kanya pagpasok sa loob ng clinic. Halatang nagmamadali talaga ito dahil nakapangtrabaho pa ang suot nito.
"Oh anak, biglaan naman yata yan, ano ba yun?"
"Remember what I told you last time, yung tungkol kay Andrew, alam ko na kung saan siya makikita Dad."
"Thats good news."
"Pero yung mother niya kasi inatake sa puso, pakiusap ko lang sana kung pwede ikaw na ang magsagawa ng operation sa kanya. I know you can do it Dad."
"Yun lang pala. Sige anak." ang agad niyang pagsang-ayon. 
"Thanks Dad." ang natutuwa nitong sagot sabay yakap sa ama. 
Sa puntong iyon ay napangiti na rin siya. Para sa kanya, masarap sa pakiramdam na nakapagbigay siya ng kaligayahan sa anak.

Nakarating na silang apat sa parking lot kung saan naroon ang kotse ni Bryan na sasakyan nila papunta sa bahay nito.
"Tulungan na kita." ang pag-alok ni Andrew sa kanya matapos buksan ang compartment para ipasok ang mga bagahe.
"Huwag na kaya ko na to. Wala ka bang bilib sa mga muscles ko?" ang nakangiti nitong sagot

Natawa silang tatlo sagot na iyon.
"So, mag-iingat kayo. Dont forget na balitaan ako son."
"Yes Dad."
"And sayo Andrew, pakiusap ko lang na sana ay alagaan mo rin ang anak ko. I know na hindi ka naman mahihirapan na pakisamahan siya dahil matagal na kayong magkakilala."
"Sige po Dok."
"Ikaw naman, huwag masyadong magpapagod. Bawal ang stress. Yung mga bilin ko sayo tungkol sa pagkain, huwag kakalimutan." ang baling naman nito sa ina ni Andrew.
"Opo Doc. Salamat ulit.
"Good. At sa iyo son, be responsible to your actions. Pero alam ko naman na kaya mong pangatawanan ang mga ginagawa mo. May tiwala ako sayo." ang makahulugang bilin naman ng doctor sa anak.
"I know Dad."
___________
Sa harap ng kotse umupo si Andrew base na rin sa kagustuhan ni Bryan at sa likod naman ang kanyang ina. Kaya naman ay madaling napansin ni Andrew ang panay na pagngiti nito.
"Kanina ko pa napapansin ah. Hindi ka ba nangangawit diyan sa ginagawa mong pagngiti?" ang tanong ni Andrew sa kanya.

Sumulyap saglit si Bryan sa kanya bago sumagot.
"Ewan ko ba, hindi ko talaga maiwasan eh. Napakasaya ko kasi!"
"Halata naman. Napakabigdeal pala talaga sayo ang pagpayag ko sa alok mo ano?"
"Siyempre naman! Matagal kong hinintay ang araw na ito, ang makasama ulit ang napakahalagang tao sa aking buhay. At sa tingin ko ay natupad ko na ang aking pinangako sayo noon na kapag nakatapos na ako at nakapagtrabaho ay tutulungan kita, kayo ni nanay."

Sa isip-isip ni Andrew ay hindi pa talaga kinakalimutan ni Bryan ang tungkol doon.Tinuloy pa rin niya iyon kahit pa na wala na silang relasyon. Masarap pakinggan ang mga sinabi nito ngunit hindi niya makuhang maging masaya o makaramdam ng kilig dahil sa ilang mga bagay na gumugulo sa kanyang isip.

Makalipas ang mahigit isang oras ay narating na nila ang tinutuluyan nito. Paghinto ng sasakyan ay bumungad sa mag-ina ang isang bahay na may dalawang palapag. Binuksan ni Bryan ang malaking gate para ipasok sa garahe ang kotse nito.

"Welcome to your new home." ang masayang pahayag ni Bryan matapos buksan ang pinto ng bahay.

Pagpasok sa loob ay agad na nilibot ng mag-ina ang kanilang mga mata para magmasid. Sa tingin ni Andrew ay may kalakihan ito kung siya lang ang nakatira kaya agad niyang inisip na kasama nga niya si Sarah at ang anak nito dito.
"Bago ko ipasok ang mga bagahe niyo ay itotour ko muna kayo sa buong bahay." ang pagpapatuloy ni Bryan. "Itong kinatatayuan natin ay ang sala. And nay, doon naman ang dining room at kitchen."

Sinamahan ni Bryan ang ina ni Andrew sa sinasabi nitong kusina at kainan. Sa kabilang banda naman ay iniisip ni Andrew na talagang malayo na ang narating nitong si Bryan. Ang lahat ng nakikita niyang ito kay Bryan ang mas lalong nagpatindi ng kanyang determinasyon na makatapos din at makahanap ng trabaho. Noon pa man ay pangarap na niya ang ganito ring buhay para sa kanilang mag-ina.

Nagpasiya pa siyang maglibot sa paligid. Sa kanyang paglalakad ay nasilip niya ang isang kwarto na sa tingin niya ang isang maliit na gym dahil sa iilang mga equipments at machines na nakita niya.
"Because of my job, nawawala na ako ng time na magpunta sa gym. So I decided na magtayo ng isang mini gym dito." ang sabi ni Bryan na nasa likuran na pala ni Andrew.
"Alam mo naman, health and body conscious ako. I want to maintain my good looks and to keep fit sa kabila ng dami ng trabaho." ang kanyang pagpapatuloy sabay lapit ng kanyang tenga kay Andrew.
"Gusto kong maging hot pa rin sa paningin mo Andrew."

Napatingin si Andrew sa kanya. Matatandaan na bago maging sila ay talagang may pagnanasa siya dito dahil sa angkin nitong kakisigan. May mga pagkakataon pa na nagpapakita ito ng mga mapanuksong galaw. Ewan lang ngayon, hindi pa naman niya gaanong nararamdaman pero kung mangyari na maghubad ito sa harap niya ay baka magbalik ito. Posibleng mangyari talaga iyon dahil sa iisang bahay sila tumuloy. Pero gaya nga ng binuo niyang prinsipyo ay hindi niya hahayaan na umabot pa sa ganoon.

"Since na dito kayo nakatira, you can use my facilities here. Youre in good-shape at mas madedefine pa ang muscles mo pag sinabayan ng work-out. After several months talagang gaganda na rin ang katawan mo. At kapag nangyari iyon... mas magiging bagay na tayong dalawa. I will be your personal trainer." ang pahayag pa rin ni Bryan sabay ngiti.
"Talagang umaasa ka pa ha?" ang sagot ni Andrew sa lahat ng sinabi ni Bryan.
"No, because this is our destiny. Ikaw para sa akin, at ako ay para sayo."

Kung wala sanang taong masasangkot ay paniniwalaan ito ni Andrew. Baka naglupasay pa siya sa sobrang tuwa at kilig. Pero iba ang sitwasyon ngayon. Kaya binalewala na lang niya ito kumbaga pasok sa isang tenga, labas sa kabila.
"Saan pala ang magiging kwarto namin?" ang pag-iiba niya ng usapan.
"Sa taas, naroon na rin si nanay, nag-aayos ng mga gamit niyo.

Sabay silang umakyat para puntahan ang sinasabing magiging kwarto nilang mag-ina.
"I will show you my room first." Pagkasabi nito ni Bryan ay binuksan niya ang pinto na nasa bandang kanan.

Tumambad kay Andrew ang isang kwarto na di gaano kalakihan. Sa itsura at ayos pa lang nito ay masasabing isang lalaki ang nagmamay-ari nito. May maliit na lamesa kung saan nakapatong ang isang laptop. Isang maliit na TV at home theater. Ang shelf naman ay may mga larawan gaya ng kanilang family picture na minsang nakita na rin niya noon, mga bonding moments kasama sina Troy at Michael. pero ang nakakuha ng kanyang pansin ay yung nasa gitna na kung saan ay siya ang tampok. Matagal na ito, kung di siya nagkakamali ay nakunan pa ito nung panahon ng unang taon niya sa unibersidad na pinag-aralan nilang dalawa.
"Youre very cute on that pic." ang sabi ni Bryan nang makita niyang nakatingin si Andrew sa larawan."Pinakunan kita ng mga stolen shots noon, ang this is my favorite because of your smile."

Tumango lang si Andrew na parang wala lang sa kanya ang kanyang mga narinig.  Umupo siya sa isang napakalambot na kama.

"This is my bed. As you can see na dalawa ang taong pwedeng humiga dito. I wish na sana magkatabi ulit tayong dalawa sa pagtulog."
"Malabo yang gusto mong mangyari." ang tugon ni Andrew.
"Kaya nga wish lang di ba. Pero kung mangyayari iyon, ay mas magiging masaya ako." si Bryan uli sabay higa sa kanyang kama. "At parati kong gagawing special ang bawat gabing magkatabi tayo." ang dugtong niya sabay ngiti.

Alam ni Andrew ang tinutukoy nito Hindi niya tuloy maiwasan na maalala ang isang eksena na kung saan ay magkasama sila sa kwarto sa dati nilang tinitirahan isang gabi.
"Wala ka na bang boxer shorts?" ang tanong niya dito.
"Ayaw ko magsuot mainit eh." ang sagot nito sabay higa sa tabi ni |Andrew. Nanlaki naman ang kanyang mga mata sa sumunod na ginawa nito.

Pinasok nito ang isa niyang kamay sa loob ng kanyang suot na brief.

"Ito na naman siya." ang nasabi ni Andrew sa kanyang sarili sa ginagawang panunukso ni Bryan. Napansin niya ang unti-unting paglaki ng bukol sa suot nito. Muli ay nakaramdam siya ng kung anong init sa katawan. Para hindi mahalata ay tumagilid na lang siya ng higa patalikod sa kanya. Pinipigilan pa rin niya ang kanyang sarili.

"Matutulog ka na agad. Ano ba naman yan?" ang pahayag nito na may tonong pagkadismaya.

Nahalata na ni Andrew ang ibig nitong ipahiwatig ngunit hindi pa siya handang gawin ang bagay na iyon.
  
Isang oras nang nakapikit si Andrew ngunit hindi pa rin siya dalawin ng antok. Hindi niya maintindihan ang sarili. May kung anong pwersang nag-uudyok sa kanya na sumulyap sa katabi para alamin kung ano na ang ginagawa nito. At ang dahilan ay ang panunukso nito sa kanya na lubusang nakaapekto sa kanyang isip.

Pinakiramdaman muna niya ito ng ilang minuto. 
Wala nang suot na brief si Bryan at tumambad sa kanya ang isang bagay na lalong nagbigay ng init sa kanyang sarili. Sa pamamagitan ng kakarampot na liwanag mula sa labas ng bintana ng silid ay kitang-kita ang paghimas ng mga kamay nito sa mahaba at may katabaang alaga.

"Ang bastos mo Bryan." ang sambit ni Andrew.
"Sinabi ko bang tumingin ka?" ang sagot nito. Patuloy pa rin siya sa paghimas. "Pero ok lang naman iyon sa akin, sige na gawin mo na ang gusto mo oh." ang may panunukso nitong dagdag.

Sa mga pang-aakit na ginagawa ni Bryan sa kanya noon ay masasabi na niyang may pagkamalibog ito kaya nasanay na siya ngunit sa mga oras na iyon ay parang hindi na niya kayang magpigil. Gusto na niyang patulan ang sinabi nito dahil tumitindi na rin ang nararamdaman niya na kung tawagin ay "libog". Nagsisimula na ring tumigas ang kanyang sariling alaga.  Pero pinilit pa rin niyang magpigil. Agad siyang bumalik sa dating posisyon patalikod sa katabi.

Pero hindi pa rin tumigil si Bryan. Yumakap ito sa kanya at nararamdaman niya ang pagtusok ng alaga nito sa kanyang pwetan. Gayumpaman ay hindi pa rin siya nagpatinag.

At sa mga sumunod na nangyari ay wala nang nagawa si Andrew. Kinuha ni Bryan ang kamay nito at pinahimas sa kanyang alagang matigas pa rin. Taas-baba lang ang ginawa niya rito habang nakatalikod pa rin hanggang sa makaramdam siya ng likidong lumabas mula dito.

"Success!" ang sambit ni Bryan na mistulang nakaraos mula sa mahabang pagkatigang. 

Napatayo si Andrew at lumabas ng kwarto upang maghugas ng kamay. Naririnig pa niya ang mahinang pagtawa nito.
Para kay Andrew na posibleng mangyari pa ulit ang kahiya-hiyang bagay na iyon.

"I know what youre thinking Andrew at gusto kong sabihin na Im always welcome na gawin ulit iyon, pero siyempre dapat mas humigit na doon."



Nagulat naman si Andrew sa pagkabasa ni Bryan sa kanyang iniisip.
"Tumigil ka nga diyan. Ikaw talaga ang libog mo pa rin." ang nasabi lang niya sabay tayo sa kama. Dumako siya sa bintana at doon niiya napansin ang isang maliit na swimming pool.

"Every night at minsan sa umaga ay lumalangoy ako as part of my exercise. Para na rin makapagrelax at pangtanggal stress sa trabaho." ang pahayag ni Bryan nang makita niya kung saan nakatingin si Andrew. Tumayo siya sa kama at nilapitan ito. "Alam kong naalala mo pa rin ang nangyari sating dalawa sa pool nung nasa Baguio tayo."

Tandang-tanda pa ni Andrew ang tinutukoy ni Bryan. Ito yung araw na biglaan siyang dinala nito sa resthouse nila sa Baguio. Katatapos lang nilang kumain noon at nainis siya dahil sa ginawa nitong pagdala sa kanya doon lalo nat hindi pa siya inuuwi nito sa Manila.
"Ikaw ha sumosobra ka na. Gumagawa ka ng sarili mong desisyon ni hindi mo muna ako konsultahin kung papayag ako!"

Tumayo rin si Bryan bago sumagot. "Nagagalit ka ba sa akin? Dapat magpasalamat ka pa sa mga kabaitang pinapakita ko sa iyo."
"At bakit ko naman gagawin iyon. Hindi ko naman hinihingi na maging mabait ka sa akin, na tratuhin mo ako ng ganito."

Hindi na sinundan pa ni Bryan ang pahayag na iyon ni Andrew sa halip ay iniba na niya ang usapan. Ang sumunod na ginawa ni Bryan ay mistulang nagpawala ng inis ni Andrew sa kanya.

Hinubad ni Bryan ang suot nitong shorts.Halos manlaki ang mga mata niya sa nasilayan niyang umbok ng pagkalalaki nito pati na rin ang maumbok na pwet nito at malalaking mga hita. Hindi rin nakaligtas sa kanya ang nakaawang na balahibo sa bandang itaas ng suot nitong puting brief.

Sa isip-isip ni Andrew, "Teka bakit niya ginawa ito sa harap ko. Parang wala siyang kahihiyan."
"Ano ba tong nararamdaman ko. Hindi pwede ito. Wala akong pagnanasa sa kanya. Tinutukso lang ako ng taong ito." ang pangungumbinse niya sa kanyang sarili.

"Tigilan na natin ang walang kwentang usapang ito. Ligo lang ang katapat ng init ng ulo mo tol." ang sabi ni Bryan na nagpabalik sa katinuan ni Andrew. "Tara swimming tayo."
"Swimming? Ayaw ko nga. Sa banyo na lang ako maliligo." ang pagtanggi ni Andrew.
"Bakit? Ayaw mo bang sumabay sa akin o nahihiya ka lang."

"Parang ganun na nga." ang sagot ni Andrew sa kanyang sarili. Nakakahiya namang maghubad din siya, alam naman niya na walang ibubuga ang katawan niya kung ikukumpara sa kanya. At isa pa ay hindi siya marunong lumangoy mahirap na baka gumawa ito ng kalokohan na lunurin siya.
"Hindi lang ako sanay." ang nasabi na lang niya sa kausap.
 "Eh di sasanayin na kita."

Wala nang nagawa si Andrew kundi ang maging sunud-sunuran kay Bryan. Hinila nito ang kanyang braso papunta sa dako ng bahay kung saan naroon ang pool. Nabigla na lang siya nang itulak siya nito.

"Bryan!!!" ang napasigaw na si Andrew.
"Huwag kang mag-alala, mababaw lang sa parte na iyan kaya hindi ka malulunod." ang sabi ni Bryan at lumusong na rin ito sa pool.

Akmang aahon si Andrew dahil sa naramdaman niyang ginaw nang pigilan siya ni Bryan sa pamamagitan ng pagyakap sa kanya. Hindi na nagawang magpumiglas ni Andrew dahil sa naramdaman niyang laman na nakadikit sa kanyang likuran na sa tantya niya ay may kahabaan ito. Mistulang kinuryente ang buo niyang pagkatao.

Maya-maya lang ay kumalas na ito sa pagkakayakap at sinabuyan siya ng tubig sa mukha.
"Pwe!" ang reaksyon ni Andrew gawa ng nakainom siya ng tubig. "Ikaw talaga Bryan!"

Balak gumanti ni Andrew sa kanya ngunit hindi niya ito magawa dahil sa paglangoy ni Bryan. Nakita pa niya na tatawa-tawa ito.

"Ikaw talaga Bryaaaannnnn!!!!" ang pagsigaw na ni Andrew. 

 "Hmmm...." ang tanging reaksyon ni Andrew matapos sariwain ang alaalang iyon.
 "Gusto kong ibalik ang dating closeness natin para mas dumami pa ang masasaya nating moments gaya niyan." ang sabi naman ni Bryan na nakatingin pa rin kay Andrew.

Sa pamamagitan ng tingin niyang iyon ay inaalam ni Bryan kung ano na ang iniisip ni Andrew sa lahat ng mga pagpapahiwatig niya. At nakaramdam siya ng pagkadismaya ng makita na parang wala lang dito ang lahat ng sinabi niya. Gayumpaman ay hindi pa rin siya susuko, umaasang sa huli ay papabor sa kanya ang lahat.

"Puntahan ko na si nanay sa kabila para matulungan ko siya sa pag-aayos ng aming mga gamit." ang pahayag ni Andrew na nagpahinto sa pag-iisip ni Bryan.
"Ah... oo sige." ang simpleng sagot nito.
__________
Lumipas ang halos isang oras nang matapos ng mag-ina na ayusin ang kanilang mga gamit.
"Andrew anak, naisip kong ipagluto si Bryan mamayang gabi." ang sabi ng kanyang ina. "Di ba paborito niya ang sinigang tulad ni Troy?"

Akmang sasagot si Andrew nang biglang sumingit si Bryan na nakatayo sa pinto ng kanilang kwarto.
"Opo nay. Namimiss ko na nga po talaga ang mga luto niyo, lalo na po yung...." saglit na nag-isip si Bryan. "yung.... sardinas saka yung dahon na adobong kangkong."

Natawa naman ang ina ni Andrew sa narinig. "Wow naalala mo pa talaga iyon ha."
"Siyempre naman, at gusto kong kumain ulit nito."

Sa puntong iyon ay napangiti na si Andrew lalo na ng maalala niya ulit ang isa pang eksena na kung saan ay biglaang dumalaw si Bryan sa dati nilang tirahan. Ito ang isang bagay na nagpabilib sa kanya.
"Ano po ito nay?" ang tanong niya sa ina ni Andrew.
"Adobong kangkong iho."
"Ah ito po"
"Sardinas na ginisa."
"Ganoon po ba"
Agad namang sumabat si Andrew. "Tignan niyo nay hindi niya talaga gusto yan, kaya hanggang tanong na lang siya."
"Anong hindi ko gusto? Masarap kaya ito."
"Talaga lang ha."
"Oo naman Andrew. Kahit ano kinakain ko."
At nagulat na lang si Andrew sa sunod na ginawa nito. Nagsandok na ito ng kanin at ulam at nagsimulang kumain.
Pinagmamasdan naman siya ni Andrew habang kumakain. Hindi niya inaasahan na gaganahan ito sa ganoong klaseng mga pagkain.
"Mabuti naman at nagustuhan mo iho kahit alam kong malayo ito sa mga kinakain ng mga tulad niyong mayayaman."
"Opo nay masarap pala."
"Salamat iho."

Ang ngiting iyon ni Andrew ay agad na napansin ni Bryan. Nakaramdam naman siya ng tuwa dahil pakiramdam niya na nakapuntos siya kay Andrew. 
  
Magdidilim na ng araw na iyon nang umalis sina Andrew upang mamili para sa kanilang hapunan. Gamit ang kotse ay sinamahan na sila ni Bryan dahil hindi pa nila alam kung saan ang pinakamalapit na palengke.
___________
Habang naghihintay na maluto ang kanilang hapunan ay nanood si Bryan ng basketball sa TV sa sala habang si Andrew naman ay tumutulong sa kanyang ina sa pagluluto. At makalipas ng kalahating oras ay naluto na ang ulam na nirequest ni Bryan. 

"Hmmm.... amoy pa lang masarap na... First time ko talagang kakain ng hapunan dito sa bahay kasama kayo." ang masiglang sambit ni Bryan na nakahawak sa tiyan habang papalapit sa mesa.
"Sinarapan ko talaga yan para sayo." ang tugon naman ng ina ni Andrew habang naghahain.
"Mukhang masisisira na ang diet ko nito. Kailangang magconcetrate na talaga sa paggym."
"Dapat lang, dahil tataba ka talaga sa masasarap na lulutin ni nanay. Mawawala na yang abs mo at lalaki pa ang tyan mo" ang singit naman na kantsaw ni Andrew.
"No way. Baka hindi mo na ako magustuhan ulit niyan." ang pagsakay ni Bryan. "

Napapailing na lang si Andrew habang ang ina naman niya ay natatawa.

Itutuloy....

TRUE LOVE 8

Lingid sa kaalaman ni Andrew na alam na ni Bryan ang dahilan ng kanyang pagkabigla sa nakita niyang suot nitong kwintas. At least kahit hindi man niya direktang sabihin ay naiparating nito sa kanya ang nararamdaman nito hanggang ngayon.

"Hanggang ngayon, suot pa rin niya ang kwintas, ibig sabihin ay may nararamdaman pa rin siya sa akin. Ito siguro ang dahilan kung bakit niya kami tinulungan ni nanay." ang nasabi ni Andrew sa kanyang sarili.

Sa kabila ng kanyang mga nalaman ay hindi pa rin niya magawang magdiwang dahil sa nabuo niyang prinsipyo na hindi na siya papasok sa isang imposible at komplikadong relasyon. Kahit paano ay may pagkalito pa rin sa kanyang isip at puso pero itinago na lang niya iyon sa taong kanyang kaharap ngayon.

"Bilisan na natin kumain para makabalik agad tayo sa ospital." ang kanyang sinabi matapos ang ilang minutong pag-iisip.
"Sige. Kailangan ko na ring bumalik ng opisina. Pero ihahatid muna kita papunta roon." ang tugon naman sa kanya ni Bryan.

Abala pa rin sila sa pagkain nang biglang maalala ni Bryan ang sinabi sa kanya ng kanyang dad tungkol sa napag-usapan nila ni Andrew.
"Ah Andrew, nabanggit pala sa akin ni Dad na wala pa pala kayong matutuluyan ni nanay mo pagna discharge na siya. Kung gusto mo, doon na kayo sa aking bahay tumuloy."ang pag-aalok nito sa kanya.

Napatingin si kanya si Andrew, nagulat sa biglaang pag-offer nito. Totoo namang pinoproblema niya ngayon ang magiging tirahan nila pero hindi siya agad maka oo dito. Una, alam na niya na may nararamdaman pa rin ito sa kanya, dahil sa iisang bahay sila tutuloy, ay posibleng bumalik sila sa dati na iniiwasan niyang mangyari. Pangalawa, ang pinaka komplikado sa lahat, kung papayag siya ay magkukrus muli ang landas nila ng mama nito pati na rin ng fiancee niyang si Sarah.

Naalala bigla ni Andrew ang sinabi sa kanya noon ni Troy nung huling dalaw nito sa kanila sa probinsya.
"Magkasama pa rin sila ngayon ni Sarah. Hindi pa sila kasal ngunit may anak na sila."
Isang bagay na natural lang  mangyari sa isang lalaki na siyempre masakit para sa isang tulad ni Andrew. In short, talunan talaga sila kapag involve na ang babae sa isang relasyon.

"Thanks for the offer, pero maghahanap na lang kami ng maliit na kwarto. Marami namang paupahan dito sa Manila di ba?" ang pagtanggi ni Andrew sa kanya.
"Nag-aalala lang naman ako sa inyo. Alam kong kaunti na lang ang natitira sa inyong pera baka hindi niyo kakayanin ang magiging renta."

Umiling si Andrew. "Kung noon nga nairaos namin ang buhay sa probinsya, siyempre makakayanan din namin ito ngayon ni nanay. Nahihiya na ako sa iyo Bryan sa dami ng naitulong mo sa amin. Ayoko namang abusuhin iyon. Hindi naman kami ganoon kainutil para di makatayo sa sarili namin"

"Kailanman ay hindi ako nag-isip ng ganyan. Ginawa ko ang lahat ng ito dahil bumabawi ako sa mga pagkakamali ko sayo noon. At patuloy ko pa rin itong gagawin."

Hindi sumagot si Andrew.
"I remember kung ano ang sinabi sa akin ni Dad. Na gagawin mo ang lahat para makabayad lang sa utang na loob. Honestly hindi talaga kami pabor sa gusto mo dahil kusang loob namin ang ginawa naming pagtulong but one day,  naisip ko na ang sinabi mong ito ang panghahawakan ko para makasama kita ulit." ang kanyang pagpapatuloy.

"Anong ibig mong sabihin Bryan?"
"Lahat gagawin mo di ba, pinangako mo yan kay Dad. So... wala ka nang choice kundi sumunod sa gusto ko. Isa na roon ang tumira kayo ni nanay sa akin. Simula ngayon, ako na ang responsible sa inyong dalawa."

Hindi naman ganoon ang pinag-usapan nina Andrew at Dr. Luis gaya ng sinasabi ni Bryan ngayon ngunit sa pagkakataong ito ay may punto siya. Sa isip-isip niya ay magaling pa rin talaga siyang magmanipula ng mga pangyayari.
"Ok. Tama ka. I admit na medyo mahihirapan kaming magsimula ulit ni nanay dahil nasa probinsya ang halos lahat ng kabuhayan namin. Gaya nga ng sabi mo no choice na ako kundi pumayag."

Sumilay ang isang matamis na ngiti sa mukha ni Bryan dahil sa pagtatagumpay ng kanyang plano.
"Kahit papaano, nakatulong ang pride mo sa akin ha. Pero salamat at pumayag ka. Napasaya mo talaga ako Andrew." ang pahayag niya sabay hawak sa isang kamay ni Andrew.

Agad namang kumalas si Andrew at sulyap sa paligid. "Tapos na ako tara na."

Gaya ng sinabi ni Bryan ay hinatid niya si Andrew pabalik ng ospital. Bago buksan ni Andrew ang pinto ay saglit siyang pinigilan nito.
"Nakuha ko na ang number mo kay Dante." ang sabi nito sabay pindot ng kanyang cellphone.
 Maya-maya lang ay tumunog naman ang cellphone ni Andrew sa bulsa.Nag miscall pala ito sa kanya.
"Yan! youre lucky dahil iilan lang ang binibigyan ko ng personal kong number. Kung alam mo lang na marami ang nagkakandarapa na hingiin ito sa office."

Napangiti na lang si Andrew sa sinabi nito.
______________
Hinahanda na ni Andrew ang mga gamit nilang mag-ina para sa paglabas nito ng ospital kinabukasan.
"Anak parang malalim ang iniisip mo ha." ang pagpuna sa kanya ng ina nito. "May problema ka ba?"
"Tungkol kasi kay Bryan. Inalok niya kasi ako na doon na tayo tumuloy sa kanya."
"Ganoon ba? Pumayag ka ba anak?"
"Sa ngayon po wala akong magagawa kundi pumayag. Unti-unti na kasing nauubos ang naitatabi kong pera. Tapos malapit na rin ang pasukan. Pero pansamantala lang iyon nay. Pag maayos na ang lahat, bubukod agad tayo."
"Halika muna dito anak." ang malambing na pagyaya nito. Agad naman siyang sumunod at umupo sa bandang gilid ng kanyang higaan.

Hinaplos ng kanyang ina ang ulo ni Andrew. "Kilala kita anak. Alam kong naguguluhan ka. Umamin ka sa akin, nung unang makita mo si Bryan ano ang naramdaman mo?"
"Sa totoo lang po, masaya ako sa muli naming pagkikita lalo nang malaman ko na siya ang tumulong sa atin."
"Iyon lang ba?"
"Opo nay."
"Mahal mo pa ba siya?"

Natigilan si Andrew sa hindi inaasahang tanong na iyon sa kanya ng ina. Matatandaan na masama ang loob nito kay Bryan sa ginawa sa kanya noon.
"Ikaw lang ang nakakaalam ng sagot anak. At ikaw lang din ang may kakayahan na magkontrol ng iyong buhay. Malaki ka na at alam mo na ang tama at maling bagay." ang pagpapatuloy nito.
"Hindi ko na po iniisip yan. Isang malaking kalokohan lang naman ang pagmamahal para sa isang tulad ko." ang tugon ni Andrew.

Napabuntung-hininga muna ang kanyang ina bago magsalita ulit. "Alam mo anak, nang malaman ko na si Bryan ang tumulong sa atin, naglaho na ang kinikimkim kong sama ng loob sa kanya. Naisip ko na maswerte ka anak at nakilala mo ang isang tulad niya. Kung di dahil sa kanya, baka nagkahiwalay na tayo ng tuluyan."

Hindi umimik si Andrew, hinihintay ang pagpapatuloy ng kanyang ina.
"Isipin mo na lang anak kung bakit niya ginagawa niya ito sa atin? At iyon ay dahil sa mahal  ka pa rin niya hanggang ngayon. At ang nararamdaman niyang iyon sayo ang nagbigay sa akin ng pangalawang buhay.  Tapos ito, patuloy ka pa rin niyang tinutulungan."

Walang naging pagtutol si Andrew sa mahabang pahayag ng kanyang ina. Napatunayan din niya ito nang makitang suot pa rin ni Bryan ang kwintas.

Tumayo siya, tinumbok ang isang malaking bag na naglalaman ng mga damit nilang mag-ina. At sa bulsa nito sa loob ay kinuha niya ang isa pang kwintas, na may pendant na initial ng kanyang pangalan.

Naalala niya ang sinabi ni Bryan na dalawang kwintas na suot nila ang simbolo ng kanilang pagmamahalan. At nang makipaghiwalay siya dito ay hindi na niya ito muli pang sinuot. At kahit pa ngayong alam niya na may pagmamahal pa rin sa kanya si Bryan ay hindi pa rin niya ito magawang suotin.

"Nasa iyo pa rin, ang binigay niya sayo. Kung wala ka na talagang nararamdaman sa kanya ay dapat na wala na sa iyo yan." ang pahayag ng kanyang ina patungkol sa kwintas.

"Gaya po ng sabi ko nay, hindi na po mahalaga kung ano ang nararamdaman ko." ang naisagot na lang ni Andrew dito.
_____________
"Good Morning po!" ang masiglang bati ni Bryan sa nakahigang ina ni Andrew kinabukasan.
"Ikaw pala iho, halika pasok ka." ang nakangiting tugon naman nito sa kanya. "Wala si Andrew umuwi saglit sa tinutuluyan niya nag-ayos na ng mga gamit niya.
"Ok lang po. Mamayang tanghali na daw kayo lalabas nay sabi ni Dad."
"Oo nga iho."
"Siyanga po pala, inalok ko si Andrew na sa akin na kayo tumuloy, alam ko kasing wala kayong matitirahan."
"Nagkausap na kami tungkol sa bagay na yan, at nagpapasalamat ako sayo. Pumayag na siya sa alok mo."

Halos hindi magkamayaw sa tuwa ang naramdaman ni Bryan sa kanyang narinig. Malaking bagay kasi ito para mapalapit ulit siya kay Andrew.
"Mabuti naman po at pumayag na siya." ang nakangiti nitong pahayag.

"Ah Bryan, nandito ka na rin lang, ay kakausapin na rin kita ng masinsinan."
"Sige nay, ano po ang sasabihin niyo?"
"Malaki ang nagawa mong tulong at nagastos sa amin. At alam kong ginawa mo iyon dahil sa pagpapahalaga mo sa aking anak."
"Totoo po yan nay."
"Mahal mo pa rin siya hanggang ngayon di ba?"

Walang pag-aalinlangang tumango si Bryan bilang pagtugon sa tanong nito.
"Sabi ko na."
"Ngayong alam niyo na po ang nararamdaman ko sa anak niyo, matatanggap niyo pa ba ako para sa kanya?" ang di niya maiwasang itanong. Naalala kasi niya ang pagtataboy nito sa kanya bago ang huling pag-uusap nila ni Andrew noon.
"Ito lang ang masasabi ko sayo, kung anuman ang magiging desisyon ng aking anak ay susuportahan ko. Gaya nga ng sinabi ko sa kanya kagabi, siya na ang nakakaalam ng makakabuti sa kanya."

Doon nakumpirma ni Bryan na wala nang galit sa kanya ang ina ni Andrew.
"Salamat po nay. Kung mangyaring magkalapit ulit kaming dalawa ay hindi na pala kayo tutol." ang nakangiting pahayag nito."
___________
Habang nag-eempake si Andrew ay tinawagan siya ni Troy. Saglit siyang humito para kausapin ito.
"Hey Andrew whats up?" ang agad na tanong nito sa kanya.
"Ito, naghahanda sa paglipat namin sa bahay ni Bryan. Kayo naman ni Maribel kamusta na."
"Eto busy pa rin sa business, alam mo namang kami na lang ang inaasahan ni grandma di ba?.... So pumayag ka pala sa inalok niya sayo."
"Napilitan lang ako no choice eh. Ilang araw na lang tatagal itong perang tinatago ko."
"Bago pa man niyang sabihin sayo yan ay binanggit na niya sa akin ang tungkol dyan. At ngayon pa lang alam kong masayang-masaya na ang bestfriend ko."
"Mabuti naman at wala na kayong tampuhang dalawa."
"After ng vacation namin sa inyong province ay nag-usap kami. At doon kami nagkaayos." ang simpleng tugon nito. Hindi na niya dinetalye pa ang kanilang pinag-usapan.
"Pero Andrew, naalala mo di ba yung sinabi ko sayo noon tungkol sa kanya, na nagsasama na sila at may anak na." ang pagpapatuloy ni Troy.
"Oo naman. Actually yan ang isa sa pinakadahilan ko kung bakit nagdadalawang isip ako na tanggapin ang offer niya sa akin."
"May itatama lang kasi ako tungkol diyan. Totoong may anak na sila but hindi sila nagsasama."
"No need to say that. Wala na akong pakialam pa sa kung ano ang meron sila ni Sarah. Actually Troy naisip ko na rn ang posibilidad na magkrus muli ang landas namin ni Sarah at lalo na ng Mama niya, at pinaghandaan ko na iyon. Hindi rin naman kami magtatagal doon."
"Ok. So goodluck na lang sayo diyan. If anything happens just call me. Dont worry sasagot na ako nun."
"Sige salamat Troy."
____________
"Mommy nandito na po sina Tita Sarah." ang tila excited na sigaw ng batang si Billy na kasalukuyang naglalaro sa garden sa kanyang mama nang makita ang kotse nito.

Agad namang lumabas sa loob ang ina nito, hinihintay ang paglabas ni Sarah sa loob ng kotse.
"Good Morning po Mommy." ang masiglang bati nito sa kanya.
"Good morning din, at sayo rin Carl." ang tugon naman nito sabay kiss sa pisngi sa karga nitong bata. "Miss na miss ko na ang aking apo!" ang naibulalas niya sabay kuha nito kay Sarah para kargahin. Nilapitan din ito ni Billy at kinukurot ang pisngi.
"So kamusta na pala ang preparations niyo ni Bryan para sa 1st birthday ng aking apo." ang tanong nito sa kanya.
"Hindi pa namin gaano napapag-usapan yan Tita, masyado po kasi siyang busy."
"Ganoon ba. Hayaan mo kung wala siyang time, ako na lang ang tutulong sayo sa paghahanda."
 "Mommy dito po ba sa bahay magcecelebrate si baby Carl ng birthday." ang pagsingit naman ni Billy.
"What do you think Sarah?"
"Its ok kung dito gaganapin."
"Yes! ang masayang sambit ng bata."I will invite all of my classmates and friends."
Nagkatawanan silang dalawa.

"By the way Mommy, kaya po pala ako naparito para itanong kung may idea kayo kung saan maaaring pumunta si Bryan. Galing kasi ako sa kanilang unit at walang tao doon, hindi ko rin siya macontact sa kanyang cellphone."
"Baka naman maaga umalis, alam mo naman ang trabaho ng isang engineer."
"Tinawagan ko rin po siya sa opisina, at sabi nila ay wala pa siya doon. Actually may napapansin na akong may kakaiba sa kanya nitong mga nakaraang araw."
"Kung ganoon agad akong gagawa ng paraan kung sakaling may ginagawa siyang kalokohan. Hindi katwiran sa akin ang pagiging independent, he is still my son." ang makahulugang pahayag nito.

Itutuloy....

TRUE LOVE 7

(Bryan POV)

"Hello Bryan, sasabihin ko na sayo kung nasaan si Andrew."

Ito ang bungad na tawag sa akin ni Dante, kaibigan ng isang taong matagal ko nang hinahanap. Mahigit dalawang taon na ang nakalipas, sa kabila ng lahat ng magandang pagbabago sa aking buhay ay hindi ko pa rin siya nakakalimutan.

Ako si Bryan Luis Sebastian, isang engineer, nagtatrabaho ngayon sa isang telecommunications company. Hindi naman sa nagyayabang ako pero, masasabi ko sa aking sarili na nasa akin na ang lahat gaya ng good looks at sex-appeal. Certified independent na rin ako mula sa aking pamilya dahil sa aking trabaho. Mayroon akong sariling bahay at sasakyan na patuloy ko pa ring hinuhulugan hanggang ngayon mula sa aking sweldo. 

Ang lahat ng ito ay pinagsikapan ko dahil sa isang pangako sa taong hanggang ngayon ay special pa rin sa aking puso, si Andrew. Sinabi ko sa kanya noon na kapag nakatapos na ako at nagkaroon ng magandang trabaho, ay ako na ang tutulong at susuporta sa kanila ng kanyang ina.

Biglaan man ang tawag na iyon sa akin ni Dante pero lubos kong ikinatuwa iyon dahil sa wakas ay makikita ko na ulit si Andrew. Matagal na akong nangungulit sa kanya na sabihin ang kanyang kinaroroonan.

"Talaga, dali sabihin mo na!" ang excited kong naibulalas sa kanya.
"Sa totoo lang napilitan lang talaga ako pero wala na akong maisip pang tao na hihingian ng tulong." ang kanyang sagot na ipinagtaka ko.
"Bakit ano nangyari sa kanya?" napatayo ako sa aking kinauupuan sa aking narinig.
"Hindi siya yung nanay niya. Nasa ospital siya ngayon dahil inatake sa puso."
"Ha! Teka, kamusta na ang lagay niya." ang kaba kong nararamdaman ay napalitan na ng pag-aalala sa kanyang ina kahit na alam ko na may sama ng loob sa akin sa nangyari kay Andrew noon.
"Iyon na nga. Kaya nga kita tinawagan para matulungan mo sila. Kailangan nang maoperahan ng nanay niya sa lalong madaling panahon.
"Oh sige ganito, punta ka dito ngayon at pag-usapan natin ito."

Sa puntong ito ay hindi na ako nagdalawang-isip pa, gaya ng pinangako ko sa kanya noon na tutulong ako sa kanila sa abot ng aking makakaya.

At sa pagdating ni Dante ay pinag-usapan namin ang lahat ng gagawin. Napagdesisyunan ko na siya na lang ang papuntahin ko ng kanilang probinsya imbes na ako para sunduin sila papunta dito sa Maynila kung saan gaganapin ang operasyon. Naisip ko kasi ang magiging reaksyon niya kung malalaman niya agad na ako ang magbibigay ng tulong sa kanya.

Mula sa aking sariling pera ay pinabayaran ko sa kanya ang lahat ng naging gastusin nila sa ospital doon. Siyempre hindi ko naman kakayanin ang magiging operasyon ng kanyang ina dito sa Maynila kaya agad kong kinausap si Dad na isa ring specialista sa puso.

Matagal nang hiwalay ang aking mga magulang, dahil sa isang seryosong issue. Kaya doon kami nanatili ng aking kapatid na si Billy sa side ng aming ina. Kung paghahambingin ang relasyon sa pagitan namin, mas close ako kay Dad. Magkasundo kami sa lahat ng bagay, mabait, maunawain at higit sa lahat, tanggap niya ang aking nararamdaman para kay Andrew.

Hindi naman ako nabigo sa paghingi ng tulong sa kanya na operahan ng libre ang ina ni Andrew. Masaya pa nga siya para sa akin dahil sa pamamagitan daw nito para sa kanya, ay magkakalapit ulit kaming dalawa gaya ng matagal ko nang inaasam na mangyari.

Nang makarating na silang mag-ina dito sa Maynila ay panay ang pagpunta ko ng ospital para kamustahin ang kalagayan ng kanyang ina. At laking tuwa ko nang malaman kong succesful ang naging operasyon sa kanya.

Akala ko nung unang makausap ni Andrew ang doktor ay agad niyang malalaman na ako ang tumulong sa kanya sa pangalan ni Dad na kaparehas ko. Pero naisip ko na tama sigurong gawing surprise na lang ito sa kanya.

At sa pagdating ng araw na aking pinakahihintay, ay magkakaharap na ulit kami ng taong matagal ko nang na miss.

May kaunting pinag-usapan kami ni Dad ng maputol iyon sa isang katok sa pinto. At sa pagbukas nito ay bumungad sa aking harapan ang espsyal na taong matagal ko nang gustong makita.

Doon ko nga napansin ang ilang pagbabago sa kanyang pisikal na itsura. Tama ang ginawang paglalarawan sa kanya ni Dante. Medyo umitim ang kanyang balat marahil sa naging trabaho nila sa probinsta. Tumangkad at nagkaroon na ng korte ang kanyang katawan at braso. Bagamat nagmature ng kaunti ang kanyang mukha ay naroon pa rin ang kanyang cute na mukha, ang mata, dimples at mapulang labi.

Batid ko rin sa kanya na kinikilatis din niya ako ngayon base sa kanyang mga tingin sa akin. Alam kong nabibighani pa rin siya sa aking kakisigan, dagdagan pa ng pagbabago sa aking itsura at buhay.

Sa puntong iyon ay napatunayan at naipakita ko sa kanya na nagbago na ako. Hindi na ako ang dating Bryan na kilala niya bilang siga sa campus at mayabang sa ibang mga estudyante. Laking pasalamat ko talaga na nakilala ko siya dahil sa kanya ko natuto na magseryoso sa buhay.

Pero sa kabila ng kanyang tingin sa akin at pinapakitang ngiti dala ng kasiyahan sa paggaling ng kanyang ina ay may nakikita ko pa rin akong lungkot sa kanyang mga mata. Alam ko na may dinaramdam siyang pagkainggit sa akin. Noon pa man kasi ay pangarap na rin talaga niyang makatapos ng pag-aaral at maging isang engineer ding tulad ko. Kaya nang sabihin sa akin ni Dad na maaaring mahinto na naman sa pag-aaral si Andrew ay agad akong gumawa ng paraan para hindi iyon mangyari. Personal akong tumungo sa kanilang probinsya sa tulong ni Dante para lakarin ang kanyang mga dokumento sa pagtransfer.

Sa aking pananatili doon ay nakilala ko ang ilang mga naging kaibigan ni Andrew na sa tingin ko ay mababait at mabuting impluwensya naman sila sa kanya.  Nung huling araw nga ng pagpunta ko roon ay kinausap nila ako. Habang naglalakad papunta sa registrar ay tinawag ako ng isang babae na Bea ang pangalan.

"Hello handsome." ang kanyang pambungad na pagbati sa akin habang kinikilatis ako mula ulo hanggang paa. "Sabi sa office na ikaw yung naglalakad ng papers ng aming kaibigan. Hindi man lang siya nagkwento sa amin tungkol sayo."

Nginitian ko sila. "Ah yes, doon na kasi siya mag-aaral sa Manila. By the way Im Bryan." ang pagpapakilala ko sabay abot ng pakikipagkamay kosa kanila. Sinabi naman nila ang kanilang pangalan.
"Magkwento ka naman tol kung ano na ang nangyari sa kaibigan namin. Masyado kasi kaming nag-alala sa kanya mula nang maospital ang nanay niya." ang pahayag naman ng nagngangalang Arthur.
"Her mother is ok now. Maybe pwede na siyang idischarge in the next few days. About your friend, masaya na siya ngayon."
"Mabuti naman kung ganoon. Laking pasasalamat talaga namin sa taong tumulong sa kanya."
"Wait, tell us naman kung paano kayo nagkakilala ng friend namin." ang tila kinilig pa rin na si Bea. 

Napangiti ulit ako sa kanyang sinabi sa akin. Hindi pa man ako nagsasalita ay inaalala ko na ang memorable moments naming dalawa ni Andrew.
"Actually hindi naging maganda ang first encounter namin. May pagkamasungit kasi si Andrew ng mga panahong iyon."
"Talaga? Nung unang nagkakilala kami ay hindi naman siya masungit sa amin tol. Mabait naman siya at masayahin. I guess, may something sayo na hindi niya nagustuhan." ang deretsong sabi nung Andy.
"Hmmm... Yes. Hindi kasi naging maganda ang pakikitungo ko sa kanya noon, I admit na siga ako noon ay mayabang sa aming university. Pero dahil sa kanya ay nagbago na ako."

Nagkatinginan lang silang lahat sa aking sinabi na tila may ibang iniisip.

Sa pagpapatuloy ng aming pag-uusap ay marami pa akong nalaman sa kanila. Noon pa man bago niya naging kaibigan ang mga ito ay pinagtapat na niya ang kanyang sexuality sa kanila at buong puso nila siyang tinanggap. Doon sumagi sa aking isip na itanong ang tungkol sa kanyang lovelife.

"Sa totoo lang tol, nalulungkot kami para kay Andrew, dahil sa aming lahat, siya na lang ang wala pang naging karelasyon, kapag tinatanong namin siya, sinasabi niyang wala sa isip niya ang ganoong bagay, dahil imposible naman ang seryosong relasyon sa mga gaya niya. Sa huli ay siya pa rin daw ang tao dahil babae pa rin ang hahanapin ng magiging partner niya." si Arthur.

Hindi ko maiwasang malungkot sa sinabing niyang iyon. Doon ko narealize na malaki pala ang naging epekto kay Andrew ng aking mga nagawa sa kanya noon. Masyado siyang nadala at natakot na masaktan ulit kaya umiiwas na siyang magmahal ulit. Marahil ay naging bato na ang kanyang puso.

Sa puntong iyon ay sinabi ko sa kanila ang lahat para na rin makahingi ng kaunting advice sa kanila.
"Im the reason kung bakit nagkaganoon siya." ang deretsahan kong pag-amin. "Nagkaroon kami ng relasyon noon at dahil sa nagawa ko sa kanya nagbago siya."

Pagkagulat ang nakita kong naging reaksyon nila.
"What, you mean ikaw ang unang boyfriend niya? Wow, he's lucky to have a hot boyfriend like you."
ang naibulalas naman ng isa pang babaeng nagngangalang Rica.

Tumango ako bilang pagsang-ayon. "Hindi ko sinasadya na masaktan ang damdamin niya. Nadagdagan pa ng pagtutol ng Mom ko sa aming relasyon."





Natahimik silang lahat, marahil ay hindi makapaniwala sa kanilang nalaman sa akin.
"Kaya siya nagdesisyon na manirahan sa probinsya para mag move-on."

"Hula ko, maliban sa iyong Mom, babae ang naging away niyong dalawa." si Bea.
"Yes. Yung childhood friend ko special din sa akin. Na misinterpret ni Andrew yung nakita niyang reaksyon ko nang magkita kaming dalawa. Napakasaya ko kasi na makita ulit ang babaeng iyon."

"So you mean na may feelings ka talaga sa sinasabi mong girl, kasi sabi mo masaya ka at special siya sayo."
"I love her as a friend. Hindi na mawawala iyon dahil bata pa lang ay magkasama na kami."
"How about kay Andrew?"
"Noon pa man ay mahal ko na siya. Pero nung time na dumating yung girl ay medyo naconfuse ako to the point na hindi ko na siya inalala pa."

"Kaya pala nakapag-isip ng ganoon si Andrew at sinasabing hindi na siya mamamahal ulit. Para sa kanya, wala na talaga siyang laban kapag babae na ang karibal sa isang relasyon." si Arthur.

"But guys, now I realized kung ano talaga siya sa akin. Ito, tignan niyo." ang aking sabi sabay labas ng isang bagay na suot ko sa aking leeg. "Binigyan ko siya ng kwintas na gaya nito, na may pendant na initials ng aming pangalan at nangako kami sa isat-isa na susuotin namin iyon."

Ang tinutukoy kong kwintas ay suot ko pa rin hanggang sa araw ng aming muling pagkikita. Sa mismong araw ring iyon ay pinuntahan ko na rin ang ina ni Andrew para kamustahin. At base sa kanyang pakikipag-usap sa akin ay makikita ang kanyang kasiyahan. Alam kong hindi na siya galit sa akin. Masaya ako dahil nabawasan na rin ang aking problema at sana ay makatulong din siya sa akin para mapalapit ulit sa kanyang anak. 

Matapos ang naging pag-uusap namin ay ipinaalam ko sa kanya si Andrew na ilabas para kumain. Pagkakataon ko na rin iyon para makamusta pa siya ng mabuti at makausap. Agad naman itong pumayag, pero si Andrew ay parang nag-aalangan pa. Ngunit sa pangangantsaw ni Dante ay pumayag na rin ito.

Dinala ko siya sa aking paboritong restaurant na madalas kong pinupuntahan na malapit lang sa aking pinapasukan. Tulad ko ay nagustuhan rin niya ang ambiance ng lugar. Habang naghihintay ang aming mga order ay tinanong ko siya sa nagung buhay nila sa probinsya. Ganoon rin siya sa akin pero nang tanungin niya ako tungkol sa pinag-usapan namin ng kanyang mga kaibigan ay naisip kong hindi na sabihin pa.

At sa aming pag-uusap hanggang sa kami ay kumakain ay nappapangiti ako. Pakiramdam ko na nagbalik na ang dating Andrew, na masayang kausap, malayo sa pinakita nito sa akin nung huling pag-uusap namin dalawang taon ang nakalipas.

Abala pa rin kami sa pagkain at pag-uusap nang mapatayo sa malamig na tubig na bumuhos sa aking damit. Bagamat nagulat at pinagtinginan ng ibang mga taong kumakain din doon ay hindi ko magawang magalit lalo nang makita ko ang reaksyon ng waiter na humihingi ng tawad sa akin.

Dumating din ang kanyang manager. At sa tingin ko ay pagagalitan niya ito. Doon ko nalaman na trainee pa lang siya kaya naintindihan ko naman agad ang kanyang kalagayan. Kaya ako na ang nakiusap sa waiter na wag na itong pagalitan o tanggalin dahil lang sa simpleng pagkakamali na hindi ko naman ikinapahamak.

Hindi ko akalain na sa simpleng bagay na ginawa ko ay ikinatuwa ni Andrew. Marahil ay bago sa kanyang paningin ang aking ginawa, hindi makapaniwala na gagawin ko ang ganoong bagay gaya ng pagkakilala niya sa akin noon na kapag may ginawa sa aking mali ay pinagtitiripaan o sinusungitan ko. Nagkunwari lang akong hindi alam kaya tinanong ko siya.

At dahil hindi ako komportable sa damit kong nabasa ay hinubad ko ito. At nakita kong nagulat siya. Alam ko, nakita at natatandaan pa rin niya ang suot kong kwintas.

Itutuloy...

TRUE LOVE 6

(Andrew POV)

Bigla naman akong natauhan sa aking nagawa sa kanya kaya agad akong kumalas.

"Pasensya na Bryan, nadala lang ako." ang paghingi ko ng paumanhin sa kanya. Naisip ko kasi na hindi tama ang ginawa ko sa kanya lalot na at kasama rin namin ang kanyang ama.

Sa sinabi kong iyon ay napansin ko na parang nag-iba ang kanyang reaksyon ngunit hindi ko na lang binigyan pa ng kahulugan iyon.

"By the way Andrew, kanina lang bago ka dumating ay napag-usapan ka namin. Were just wondering kung bakit hindi ka pa nagkaroon ng hint sa taong tumulong talaga sa inyo." ang pagsingit naman ng kanyang ama.
"Actually Doc, naisip ko na pamilyar po ang mukha niyo sa akin nung una ko pa lang kayo nakita. Pero hindi ko po talaga natandaan. Siguro dahil nakapokus lang ang isip ko kay nanay."
"Pero nung malaman mo ang buo kong pangalan wala ka bang naisip man lang?" ang pagtatanong ulit ng doktor.
"Ewan ko po ba." ang natatawa kong sagot. Naiisip ko kasi ang aking katangahan. "Marami naman taong parehas ang pangalan at apleyido di po ba?" ang dagdag kong biro.
"You have a point there." ang nangiti rin niyang pahayag. "So maiwan ko muna kayo diyan at may appointment akong pupuntahan. Ikaw na ang bahala sa kanya son."
"Sure Dad. I will take care of him." ang naging sagot nito. 

Simula nang umalis si Dr. Luis ay wala kaming naging imikan ni Bryan. Wala akong masabi dahil sa hindi naman siya nagtatanong. Tumagal iyon ng halos tatlong munuto hanggang sa tignan ko siya ulit.

Doon ko napansin na nakatingin lang pala siya sa akin habang nakangiti.
"Bakit ka nakangiti diyan?" ang tanong ko sa kanya ng may pagtataka. Nakaramdam ako bigla ng pagkailang sa mga oras na iyon.
"Nakakatuwa ka kasing pagmasdan....Hanggang ngayon kasi Andrew ang cute mo pa rin" ang tuwiran niyang isinagot ka ikinabigla ko.
"Ano bang pinagsasabi mo diyan?" ang naitanong ko sa kanya. Mas lalo na akong nailang sa kanya.

Bigla naman niyang inilapit ang kanyang mukha sa akin.
"Youre blushing!" ang naisambit niya.
 Sa pagkakataong iyon ay nablangko ang aking utak at walang nasabi.

Bumalik na siya sa kanyang kinauupuan.
"Nakakapanibago ka ha. Ngayon ka pa nahihiya sa akin. Matagal naman na tayo magkakilala."

Sa isip-isip ko, na nahiya talaga ako sa kanya. Hindi ko kasi inaasahan na siya pa talaga ang makakagawa ng ganoon kalaking tulong sa amin.
"Pasensya na Bryan. Hindi na kasi ako sanay, na tinitignan ng ganyan ng ibang tao.  "
"Ganoon ba pero hindi ko lang kasi maiwasan Andrew. Marami na kasing nagbago sayo. Look halos maaabutan mo na ako sa tangkad tapos lumaki na rin ng kaunti ang muscle mo. Pero ang dahilan talaga ng pagngiti ko ay ang iyong mukha na hanggang ngayon ay cute pa rin para sa akin tulad nang nasabi ko kanina."
"Tama na nga yang pambobola mo." ang nasabi ko na lang. "Ang mabuti pa ay balikan ko na si nanay. Pwede ka nang sumama para makausap ka rin niya.
_______________
Kasama ko si Bryan sa aking pagbalik sa kwarto ni nanay.

"Good Afternoon po, Kamusta na po kayo Tita?." ang magalang na pagbati ni Bryan na sinabayan ng pagmano.
"Mabuti na ako iho. Sabi ni Dante na ikaw ang tumulong sa amin. Kaya lubos akong nagpapasalamat sa iyo, sa inyo ng iyong ama."
"Wala pong anuman iyon Tita. Masaya po ako at magaling na kayo. Sabi pala ni Dad na pwede na kayong ilabas sa susunod na linggo."
"Oo nga iho."
"Ah Andrew, ano naman ang magiging plano mo kapag lumabas na si Tita?" ang baling niya sa akin.

Sa totoo lang ay hindi ko pa talaga alam ang aking gagawin sa pagsapit ng araw na iyon. Biglaan kasi ang pagluwas namin dito dahil sa naging karamdaman ni nanay kaya hindi kami naging handa.

"Anak nasabi pala sa akin nitong si Dante kanina na may tinutuluyan ka ngayon."
"Opo nay pero pansamantala lang iyon hanggat narito pa kayo sa ospital. At ngayong malapit na kayo ma discharge ay magsisimula na akong maghanap ng matitirahan natin."
"Ganoon ba anak. Pero, paano naman ang pag-aaral mo, isang linggo na lang at magpapasukan na."

"Dont worry about that Tita. Inayos ko na ang lahat tungkol diyan. Matutuloy pa rin si Andrew sa pasukan at doon ulit siya mag-aaral sa unibersidad na pinasukan namin noon. Tungkol naman sa mga bayarin, ako na ang bahala." ang pagsingit naman ni Bryan.
"Narinig mo yun anak, makakapag-aral ka pa ulit." ang masayang sambit ni nanay.
"Hay... friend. Ang bait pa rin sayo ni Papa Bryan... Youre very lucky na may prince charming ka na katulad niya," ang kinikilig na bulalas naman ni Dina.

Tinignan ko si Bryan at nakita ko na nakangiti siya sa akin at sinabayan muli ng pagkindat. Parang lumaki yata ang ulo niya sa sinabi ni Dina.
"Magtigil ka nga diyan Dina." ang nasabi ko na lang sa kanya.
"Totoo naman friend. Nariyan siya to the rescue kapag kailangan mo. Tulad na lang sa nangyari kay Tita. Tapos handa pa siyang sumuporta sa iyo gaya na lang sa pag-aaral mo."
"Tama! Ang galing mo talaga Dina." ang masaya sambit ni Bryan.

"Tsk...Talagang magkasundo na kayo ngayon ha. Unbelievable." ang sabi kong may pagtataka. Naalala ko kasi yung mga panahon na magkaklase kami ni Dina.
"Siyempre naman. Dahil sa kanya ay nagkita na tayo ulit. Malaki ang utang na loob ko sa kaibigan mong ito." ang sagot ni Bryan.
"Alam mo ba friend, matagal na niya akong kinukulit tungkol sayo. Hindi ko naman talaga sinasabi.. Pero nung tumawag ka at humingi ng tulong ay doon ko na naisip na sabihin sa kanya ang lahat. Gaya nga ng sabi ko kanina, siya lang ang taong may kakahayan na tumulong sa inyo."
"Tama ka na naman diyan!" ang pagsingit ulit ni Bryan. "In face naging maganda naman ang resulta ng aming ginawa. Parehas kaming nakinabang. Sa panig ni Andrew, napagaling ni Dad si Tita. At sa panig ko naman ay masaya ako dahil nakita ko na siya ulit.

"Napakabait mo talaga sa aking anak Bryan." ang sabi ni nanay sa kanya.
"Andrew anak, tama si Dante. Mapalad ka na magkaroon ng isang mabuting kaibigan tulad ni Bryan."
"Tama po kayo nay." ang aking tugon.
"Bryan, nagpapasalamat ulit ako sayo. Ikaw ang dahilan kung bakit magkasama pa rin kami ng aking
anak hanggang ngayon. Tatanawin naming isang malaking utang na loob ito sa inyo ng iyong ama."

 Hinawakan ni Bryan ang mga kamay ni nanay.
"Mahalaga po sa akin ang inyong anak Tita kaya ko po ginawa ang lahat ng ito nang walang pagdadalawang-isip. Basta po para sa kanya ay gagawin ko ang lahat."

Sa aking narinig ay naisip ko na hindi na lang bigyan pa ng kahulugan ang kanyang sinabi. Ayaw kong masira ang aking mood sa mga oras na iyon.

"Hayaan mo Bryan, paglabas ko dito ay babawi kami sayo ng aking anak di ba Andrew."
"Ah... opo nay." ang aking tugon.
"Sige po Tita." ang nakangiting sagot naman ni Bryan.

Matapos niyang sabihin iyon ay nagkatinginan kami. Ayaw ko namang mag-assume sana pero parang napansin kong may iniisip siyang iba. Kung anuman iyon ay wala na akong pakialam.
"Siyanga po pala Tita, hihingi po sana ako ng permiso sa inyo na isama si Andrew saglit na lumabas." ang kanyang pagpaalam na nagpagulat sa akin.
"Sige lang. Para makapag-usap pa kayo at magkamustahan. Matagal din kayong hindi nagkita. ang agarang pagpayag ni nanay."
"Ayieeeee.... Nagyaya na si Papa Bryan ng date sayo. Ako na muna ang bahala dito kay Tita. Kaya go ka na friend."
"Kaw talaga Dina." ang nasabi ko na lang na napapailing.

Pumayag na rin ako sa gustong mangyari nitong si Bryan tutal ay wala namang magbabago. Pakunswelo ko na lang ito sa ginawa niya sa amin.
_____________
"Ano ba ang binabalak mo ngayon Bryan at sinama mo pa ako?" ang tanong ko sa kanya na kasalukuyang nagmamaneho ng kanyang sasakyan.
"Gusto ko lang kumain kasama ka... at para narin makapag-usap pa tayo."

Hindi na muna ako kumibo, hinayaan na lang sya kung saan niya ako dadalhin.

At makalipas ng ilang minuto ay nakarating na kami sa gusto niyang puntahan. Narito kami ngayon sa isang first class at mamahaling restaurant .

Pagkaupo namin ay nilapitan kami ng isang waiter at inabot ang listahan ng kanilang mga pagkain.
"Just choose what you want, Ako ang bahala." ang sabi niya sa akin.

Bagamat hindi ako gaanong nagugutom sa mga oras na iyon ay tinuro ko pa rin sa waiter ang pagkain na aking gusto.

Habang naghihintay sa aming order ay tahimik lang ako. Wala naman kasi akong maisip na pwedeng itanong sa kanya. Marahil ay napansin niya ito kaya siya na rin ang bumasag ng aming katahimikan.
"Kamusta naman ang naging buhay niyo sa province Andrew?" ang kanyang panimulang tanong sa akin.
"Maayos naman."
"Balita ko na nagkaroon daw kayo ng sariling business doon and mayroon na kayong sariling bahay, right?
"Ah oo. Mas naging abala kami sa paghahanap-buhay doon kung ikukumpara nung nakatira pa kami dito sa Manila. Alam mo naman na kailangang magbanat ng buto roon para mabuhay."
"Yeah, tama ka. Siyanga pala Andrew, nung pumunta pala ako sa unibersidad na pinasukan mo roon para asikasuhin ang mga dokumento mo sa pagtransfer ay nakausap ko ang mga naging kaibigan mo doon."
"Nasabi nga nila sa akin yan nang tinawagan ko sila nung nakaraan.
"Sa tingin ko ay naman mababait sila at naging mabuting impluwensiya sayo. May pagkakwela rin pala sila lalo na yung dalawang babae."

Alam ko naman kung sino yung mga babaeng kanyang tinutukoy.
"Ganoon lang talaga sila."
"Actually marami kaming napag-usapan eh pero.... hindi ko na siguro ikukuwento pa sayo."
"Bakit?
"Basta. Kung gusto mong malaman, sila na lang ang tanungin mo."
"Sige. Ikaw naman Bryan, kamusta na ang buhay engineer?" ang tanong ko naman sa kanya. "Sa totoo lang naninibago rin Iako sa ayos mo ngayon, professional ka na talaga tignan ah."
"Ano naman ang palagay mo sa akin, katulad pa rin noon?" ang nakangisi niyang pagtugon.
"Medyo..."

Napangiti lang siya sa narinig sa akin.
"Ok lang naman ako, medyo nakakaadjust na rin kahit papaano sa dami ng trabaho." ang sagot naman niya sa aking itinanong kanina. "Pero alam mo Andrew, nitong mga nakalipas na buwan ko lang narealize na masarap pala sa pakiramdam na humawak ng pera galing sa pinaghirapan mo."

Nagulat naman ako sa mga pahayag niyang iyon. Parang ibang Bryan ang kaharap ko ngayon.
"Hindi ako makapaniwala na nakakapagsalita ka ng ganyan."

Natawa lang siya sa aking sinabi.
"I already have stable job at sariling income. Lahat ng gusto kong gawin ay magagawa ko na. Ang ilang mga ginastos ko sa inyo tulad ng pagbayad sa ospital na pinagdalhan mo kay Tita sa probinsya hanggang sa pagluwas niyo dito ay galing sa sarili kong pera."

"Im happy for you, at natuto ka nang maging independent." ang pagpuri ko sa kanya.
"Thanks. Pero hindi naman mangyayari ang lahat ng ito sa aking buhay kundi dahil sayo."
"Talaga?"
"Oo naman."

Naputol saglit ang aming pag-uusap sa pagbalik ng waiter dala ang aming mga inorder. At nagsimula na kaming kumain.

"How's the food?" ang tanong niya habang abala sa pagkain.
"Masarap."
"Mabuti naman at nagustuhan mo. Alam mo bang ito ang paborito kong restaurant. Madalas ako dito lalo na kapag gabi."
"Sa bagay hindi na ako magtataka pa sa ganda ba naman ng ambiance dito kaya marami rin taong kumakain dito. Pero paano mo naman nalaman ang lugar na ito?"
"Nung mga araw na nagsisimula pa lang ako sa trabaho ay naghahanap ako ng lugar na pwede kong kainan. Ayon, nakita ko ito."
"Ibig mong sabihin na malapit na dito ang pinapasukan mo?"
"Medyo, mga kalahating kilometro mula dito."

Abala pa rin kami sa pag-uusap nang biglang mapatayo si Bryan sa kanyang kinauupuan na nakakuha rin ng atensyon ng iba pang taong kumakain doon.
"Sorry po boss." ang agad na paghingi ng paumanhin sa kanya ng waiter. Natapon pala ang tubig na kanyang dala at sakto namang bumuhos ito sa suot na polo ni Bryan.
"Ah ok lang next time mag-iingat ka." ang kanyang sagot. Hindi ko naman nahimigan ng pagkainis ang kanyang boses.

Gayunpaman ay nakikita ko pa rin sa waiter na iyon ang pagkataranta. Ilan saglit lang ay may dumating pang isang lalaki na sa tingin ko ay manager ng restaurant.
"Im very sorry Sir sa ginawa ng trainee namin." ang paghingi rin niya ng paumanhin.

Napansin ko naman ang matalim na titig ng manager sa sinasabi niyang trainee na napayuko na lang marahil sa kahihiyan. Parang nakaramdam tuloy ako ng awa sa kanya.

"Its ok Sir dont worry. Tubig lang naman ito. I understand na trainee pa lang siya kaya nakakagawa pa ng pagkakamali tulad nito. Ako na ang makikiusap sana kung maaari ay huwag niyo na lang muna siya paalisin at bigyan pa ng chance."

Lubusan naman akong nabilib sa sinabing niyang iyon sa manager. Napansin din pala niya ang kalagayan ng waiter.
"Sige po Sir." ang simpleng tugon ng manager. Umalis na silang dalawa.

"This is unbelievable! ang di ko napigilang sabihin kay Bryan matapos makita ang kanyang ginawa.
"Bakit naman?"
"Yung sinabi mo kanina."
"Parang iyon lang. Hindi naman sinasadya yun ng waiter. At sinabi naman nung manager na trainee pa lang siya kaya nag-aadjust pa yun. Nakakaawa naman kung tatanggalin siya agad dahil lang sa simpleng pagkakamali."

Sa puntong iyon ay masasabi ko sa aking sarili na sa paglipas ng mahigit dalawang taon ay malaki na talaga ang ipinagbago sa pag-uugali nitong si Bryan. Hindi ko na napigilan ang aking sarili na mapangiti.
"Pangiti-ngiti ka diyan ha. Tama yan para mas lalong lumabas ang pagka cute mo!" ang sabi niya.

 Dahil sa basa ang kanyang suot na polo ay hinubad niya muna ito.

At sa ginawa niyang iyon ay  agad na nabura ang ngiti sa aking mukha at napalitan ng hindi maipaliwanag na emosyon nang makita ko ang suot niya sa leeg na isang bagay.


Itutuloy....