PANTASYA Part 29

Nagdaan pa ang mga araw na naging normal ang takbo ng lahat sa amin. Ngunit sa kabila noon ay hindi ko pa rin maalis sa aking isipan ang naging pag-uusap namin ni Marianne. Nangangamba ako para sa kaligtasan ng aking mga mahal sa buhay base sa kanyang pagbabanta.

Nagtuloy-tuloy ito hanggang sa sumapit ang aking semsetral break. Kahit papaano ay nakakahinga na ako ng maluwag sa pag-iisip na baka tumigil na si Marianne sa kanyang mga gagawin.

Pero nagkamali ako. Isang araw, mag-isa lang ako sa aming bahay na nagpapahinga sa sofa dahil wala ang mag-ama, naalimpungatan ako sa isang doorbell. Agad kong sinilip sa bintana kung sino iyon pero wala naman akong nakitang tao. Bumalik ako sa aking pagkakahiga. Maya-maya lang ay may nagdoorbell ulit. Muli akong tumayo para sumilip at nadismaya ako dahil wala na namang tao. Kaya nagpasiya na akong lumabas.

Sa halip na tao ang aking makita, isang malaking kahon ang aking napansin. May nakadikit na maliit na sulat sa ibabaw nito. Kinuha ko ang nasabing kahon para usisain. Tinaggal ko ang balot nito at binuksan.

Nanlaki bigla ang aking mga mata sa pagkagulat at halos maihagis sa nakita kong laman nito na dalawang magkaibang sukat na bomba. Agad ko namang binasa ang mensahe na nasa sulat.

"Layuan mo ang pamilya ko, kung ayaw mong sabay kong pasabugin ang bahay ng nanay mo at ang kompanya."

Doon ko napagtanto kung bakit magkaiba ang laki ng mga bomba, ang isa ay para sa bahay kung saan nakatira ang aking pamilya at ang mas malaki roon ay sa mismong kompanya ni Kuya Carlo. Hindi ko akalain na ganito palang kasama si Marianne na gagawin ang lahat makuha lang ang gusto niya kahit pa na may mapahamak siyang tao.

Sinimulan ko nang samsamin ang mga ito at tinapon, mahirap na baka makita iyon ni Kuya Carlo. Pumasok na ako sa loob na gulong-gulo at tuliro ang utak. Nag-iisip ng mga dapat kong gawin sa kinakaharap kong problemang ito.

"Kung magpapatuloy pa ako ay marami ang mapapahamak at ayokong mangyari iyon. Siguro panahon na para tumigil na ako para na rin sa ikabubuti ng lahat. Ipagpapasalamat ko na lang na binigyan ako ng pagkakataong maging masaya kahit sa sandaling panahon lamang." ang sabi ko sa aking sarili.

At isang desisyon ang nabuo sa aking isipan. Ang lumayo. Kahit papaano ay hindi na ito ganoon kabigat sa akin dahil nagawa ko na rin ito noong una ngunit di ko maitatago na masakit ito sa akin. Hahanap lang ako ng tyempo para maisakatuparan ang iyon.

Kung tutuusin ay maaari ko namang sabihin kay Kuya Carlo ang problemang ito pero naisip ko na hindi siya makakatulong bagkus baka lumala pa ang sitwasyon.

Sa araw ring iyon ay pinuntahan ko si nanay.
"Anak bigla ka naman napadalaw, akala ko sa Linggo pa kayo..."
Hindi ko na siya pinatapos pa dahil agad ko siyang niyakap at humagulgol dahil sa bigat ng aking kalooban.
"Rico, anak anong problema, nag-away ba kayo ni Carlo" si nanay na nag-aalala sa akin at hinahaplos ang aking likuran.

Umupo kami sa sala at sinimulang isalaysay sa kanya ang lahat.
"Napakasama talaga ng babaeng yan. Kaya noon pa man ay hindi na boto sa kanya ang Tita Mely mo. Ni hindi nga daw sila magkasundo ng babaeng yan" ang inis na reaksyon ni Mama.
"Wala na tayong magagawa nay. Ewan ko ba parang gusto ko nang isuko si Kuya Carlo sa kanya."
"Alam na ba ito ni Carlo? Ano na ang binabalak mo ngayon anak?"
"Hindi ko pa sinasabi sa kanya at wala na rin akong balak pang gawin iyon. Kaya nga ako pumunta dito nay para sabihin na gusto ko nang lumayo ulit tayo."
"Ha, paano na lang si Carlo, hindi mo man lang ba iniisip ang mararamdaman niya?"
"Mas inaalala ko nay ang kaligtasan niyo nay pati na ng mga tao sa kompanya. Ayoko rin  namang maglaho ng parang bula ang lahat ng pinaghirapan ni Kuya Carlo."
"Sana may iba pang paraan pero kung iyang ang gusto mo sige susuportahan kita diyan. Sasabihan ko na rin ang kuya Arthur mo tungkol sa bagay na yan"
_____
"Daddy Rico!" ang masayang salubong sa akin ni Angel nang umuwi sila kinagabihan.
"Wow, ang dami mo namang toys ah"
"Binili ito ni Daddy sa akin kasi matataas daw ang grades ko. Ikaw Daddy Rico, ano ang gift mo sa akin."
Bahagya naman akong natawa sa tanong na iyon ng bata. "Ako, hmm... basta surprise"
"Daddy Rico naman eh. Sige na sabihin mo na po please" amg tila nagmamaktol na pakiusap ng bata.
"Halika nga sa daddy" ang sagot ko sa bata. Nang lumapit siya ay kinarga ko at hinalikan sa pisngi. Alam mo Angel kapag sinabi ko sa iyo yun ay hindi na siya surprise. Basta promise ko sa iyo na bibilhan kita at magugustuhan mo rin iyon"
"Sige na nga." ang nasabi na lang ng bata.
 Maya-maya lang ay pumasok na si Kuya Carlo galing sa garahe. May dala siyang dalawang box ng pizza. "Tara kain na tayo" ang masayang pahayag ni Kuya Carlo.

Habang kumakain ay pinagmamasdan ko ang mag-ama. Kahit puno ng problema ang aking isip ay napapangiti ako sa kanila. Ang saya nilang tignan habang nag-uusap at nagkukulitan. At wala silang kaalam-alam sa aking binabalak na paglayo.
"Sana lang ay hindi sila magalit o magtampo sa aking gagawin. Para rin naman sa inyo ito" ang nasabi ko na lang sa aking sarili.
______
Lingid sa kaalaman ng mag-ama na nag-uumpisa na ako sa paghahanda. Sa katunayan ay hindi ito naging madali. Halos umabot nga ito ng isang linggo.

At sa pagsapit ng takdang araw na kung saan ay plantsado na lahat, madaling araw iyon habang mahimbing na natutulog si Kuya Carlo ay dahan-dahan akong bumangon. Ngunit bago ako tuluyang lumisan ng kwartong iyon ay pinagmasdan ko siyang muli. Ito na ang pinakahuling pagkakataon na masisilayan ko ang aking minamahal.Inukit ko sa aking isipan ang kanyang kabuuan. Hindi ko na naman napigilang maiyak. Pagkatapos ay dinampi ko ang aking mga labi sa kanya. Nag-uwan rin ako ng isang sulat na nilagay ko sa ibabaw ng drawer katabi ng kamang tinutulugan namin.

"Maraming salamat sa pagmamahal na ibinigay mo sa akin. Hinding-hindi ko makakalimutan ang pagdating mo sa aking buhay. Sana patawarin mo ako sa gagawin kong ito, para sa akin mas mahalaga ang kapakanan ng gagawin kahit kapalit pa nito ang sarili kong kaligayahan. Paalam aking pantasya- Rico.

Hindi  na ako nakapagempake ng aking mga damit dahil kung gagawin ko iyon ay mahahalata niya ako. Kaya ang nadala ko na lang ay ang aking cellphone na naglalaman ng mga larawan ng aking alaala sa kanya kasama ni Angel.Sa paglabas ko ng bahay ay naghihintay na ang isang taxi. Sakay na roon ang aking kapatid at si nanay.

Napagdesisyunan ng aming pamilya na tumuloy muna sa isang hotel sa Maynila habang hinihintay ang aming ticket papuntang Amerika. Napakasakit man ngunit ito na rin ang tamang desisyon para na ring tuluyan nang maputol ang aming ugnayan ng aking minamahal.
______
Kinabukasan tumawag ulit sa akin si Marianne habang nagmumuni-muni ako sa terrace ng aming tinutuluyang kwarto.
"Mabuti naman Rico at sinunod mo ang gusto ko. Salamat ah"
"Napakasama mo talaga Marianne." ang nanggagalaiti kong tugon.
"Ako masama, tignan mo nga yang sarili mo. Sino ba sa atin ang mang-aagaw?"

Naiiyak na ako sa sobrang panggigigil sa taong ito.
"Oh umiiyak ka? Kawawa naman ang baby boy este baby gay pala. Salot!"
 Kahit napakasakit sa aking damdamin ang pahayag niyang iyon ay nakuha ko pa ring makasagot.
"Tandaan mo ito Marianne, kahit nasa iyo na si Kuya Carlo, hinding-hindi mo mapapasaiyo ang kanyang damdamin dahil hindi ka niya mahal."
"Ows, minamaliit mo ba ang kakahayan ko eh isang beses ko na nga siyang natikman. Alam ko na bibigay din siya sa aking alindog."
"Sana lang. Sa pagkakaalam ko... may asawa ka na di ba kaya hindi natuloy ang kasal niyo. Alam ba niya ang mga ginagawa mong kalokohan?"
"Bakit magsusumbong ka? Sige gawin mo. Hanapin mo siya kung makikita mo pa"
"Anong ibig mong sabihin?"
"Di ba sinabi ko na sa iyo nung una pa na aalisin ko ang lahat ng humahadlang."
Napaisip ako saglit sa kanyang sinagot. At isang bagay ang agad na nabuo sa aking utak. "Pinatay mo ang asawa mo?"
"Very Good! Matalino ka rin pala." ang kanyang sagot. Naririnig ko ang kanyang paghalakhak.

Agad ko nang pinutol ang kanyang tawag dahil sumisikip na ang aking dibdib sa mga nalaman ko. Grabe na talaga ang kanyang kasamaan. Hindi siya nagbibiro sa kanyang mga pagbabanta, talagang ginagawa niya ito. Ngunit hindi na dapat ako matakot, sinunod ko na ang gusto niya kaya hindi na mapapahamak pa ang lahat.

Itutuloy...